Op die fantastische reis was het al duidelijk: na New York zou alles op een winterseizoen lopen gezet worden, met maar 1 doel: De Marathon van Sevilla. Uitlopen.
Eerste wapenfeit was op 23 oktober in Eke: de Omega Pharma halve marathon. Pieter G, Tim, Roel en Cyriel tekenden ook present, en aangezien Cyriel in de laatste weken voor zijn marathon van Porto zat had ik mezelf tot doel gesteld om zo lang mogelijk bij hem te blijven. Roel ging tempo maken voor hem. Cyriel kloeg wat over vermoeidheid na enkele zware trainingsweken, maar daar was niet veel van te merken. Zowel Roel als Cyriel zetten van bij de start een knap tempo neer, waarbij we groepje na groepje opraapten. Rond het tien kilometer punt schudde Cyriel fors aan de boom. Ons groepje van 4 man sterk liep achter elkaar en niet meer mooi twee aan twee, en ik bedacht me dat ik gelukkig niet sneller gelopen had in het begin, want dit was alle hens aan dek om erbij te blijven. Roel moest wat later jammergenoeg een verplichte sanitaire stop inlassen (en finishte toch nog rond de 1u30!), en aan het 15 kilometer punt stond er ons opnieuw een strook met forse tegenwind te wachten. Cyriel gaf aan dat het beste er voor hem afwas, en ik wou wel eens met mijn kop tegen de muur lopen en versnelde. Het deed pijn, maar ik slaagde er toch in het tempo vast te houden en finishte als 48e in 1:23:11. Mijn tweede loopuitslag ooit, 5 jaar na mijn eerste en tot dan toe enige halve marathon, die van Parijs (1:29:48).
Toen gebeurde het een eerste keer...de eindtijd-calculator van runnersworld... huidige halve marathontijd, en ... 2:53:26 als mogelijke eindtijd op de marathon. Op dat moment lachte ik dit weg, en was mijn doeltijd nog steeds 3:15, vooral omdat ik voelde hoe veeleisend lopen is voor de spieren en pezen in vergelijking met fietsen.
11 november was de tweede halve marathon: van Deinze naar Aalter, samen met Delphine. Nu ja, ze liep ook mee, maar we liepen elk ons eigen tempo. Van bij de start rukte ik op, en kwam uiteindelijk in het spoor terecht van Ilse Geldhof en haar haas (http://kurt-thomas-jurgens.skynetblogs.be/). Een geschenk voor mij, aangezien ik net zoals in Eke het spoor kon volgen van ervaren lopers, met de quasi zekerheid dat als ik dit kon volhouden een mooie eindtijd kon neerzetten. De laatste 5 kilometer (onze groep was intussen stelselmatig uitgedund onder het hoge tempo van Kurt van 15 tot enkel nog ons drieën) waren érg zwaar, en in de laatste kilometer moest ik Ilse en Kurt laten gaan, maar het resultaat was boven alle verwachtingen: 1:21:43, goed voor een 17e plaats. Delphine finishte hier ook erg knap in 1:57!
Daarna alweer hetzelfde liedje... Opgefokt en dromering de calculator bovenhalen, tijd ingeven, lezen, en wegdromen...2:50:22 als haalbare marathontijd!
26 november dan, tien mijl in Lier. Doel: onder het uur finishen. Opnieuw geluk: bijna heel de wedstrijd in het spoor kunnen lopen van een dame die het parcoursrecord bij de dames aanviel! Afzien, natuurlijk, maar opnieuw érg tevreden met uitslag en tijd: 59:56, goed voor een 11e plaats! Calculator: 2:46:33...
17 december, opnieuw in Lier, dit keer voor een 10K wedstrijd, met als ambitieus doel: de overwinning! Dat doel moest ik al na enkele honderden meters uit mijn hoofd zetten: vlak na de start was ik met de eersten mee, het tempo stokte zowaar wat, en het flitste zowaar door mijn hoofd om een aanval op te zetten. Maar de latere winnaar was me voor en snelde ervandoor. Niemand kon volgen, en ik handhaafde me op de derde plaats van het uiteengespatte groepje. Naarmate de wedstrijd vorderde liep ik vierde, vijfde, zesde, en uiteindelijk eindigde ik 7e, in een tijd van 36:57 op 10K (eigenlijke wedstrijd was 700 meter langer).
Een weekje later, op 23 december, was Delphine zo vriendelijk om voor mij te supporteren in Lembeke, op de kerstloop. Daar was er een gezamelijke start voor zowel de 2.4, de 4.8 en de 9.6 kilometer. Ik moest een groepje van 5 laten gaan, waarbij de latere winnaar van de 9.6 kilometer. Ik liep een goede wedstrijd, en finishte in 35:35 (9.75km) als 2e! de derde was nooit een bedreiging voor mij, net zoals ik geen bedreiging was voor de winnaar.
Ondanks deze onverhoopte resultaten werd het stilaan tijd om me specifieker op de marathon voor te bereiden. Die calculator op runnersworld is wel leuk, maar ik had op de lange duurlopen op training al gevoeld dat er inderdaad zoiets is als het "30K-punt", vanwaar het échte afzien begint. Ik heb nog nooit verder gelopen dan die afstand, en voor mij is er dan ook eerder sprake van een 25 kilometer punt, vanwaar alle frisheid uit de benen verdwenen lijkt, en het steeds moeilijker wordt om mijn voeten op te heffen voor de volgende stap.
Een goede test voor hoe het gesteld was met ons afstandslopen kwam op 26 december: Kangoeroeloop in Vught, 26.1 kilometer! Van bij de start op kop met eerste 8, euforie, testosteron, adrenaline, héérlijk! Halve marathon-doorkomst na 1:23:39. Vanaf dan ging het bergaf, moest ik mijn tweede plaats inruilen voor een derde en uiteindelijk een vierde, bij mannen die duidelijk véél beter ingedeeld hadden dan mij. Ook Delphine heeft een lastige wedstrijd beleefd, en haar lichaam bleef ook daarna nog de naweeën ondervinden van het omschakelen van een leven van basketbal naar dat van een marathonloopster. Toch finishte ze als vierde vrouw, een zéér knappe prestatie!
Intussen is mijn doel op de marathon van Sevilla duidelijk. Mijn eerste marathon eindigen in minder dan 3uur. 4minuten 15 seconden per kilometer, iets langer dan 42 kilometer. Ik heb er een persoonlijk doel van gemaakt. Afgelopen woensdag heb ik (alleen) 30 kilometer gelopen, aan gemiddeld 4:35. En daar was het weer, na zo'n 25 kilometer. Het gevoel van "Ai"...langzaam leeglopen... En ook op het einde: het tempo niet meer kunnen vasthouden...
Dan besef je dat zo'n calculator niets waard is. Dat een marathonlopen keihard is, dat je je tijd pas op zak hebt bij het overschrijden van de finish. Niet na tien kilometer, niet na 20, niet na 30, maar na 42 169 meter. En dat ik op 19 februari naast de bagage van het vele trainen, ook zal moeten kunnen rekenen op een goede dag, adrenaline van de wedstrijd, aanmoedigingen van wildvreemden en misschien vrienden, maar bovenal mijn eigen keikop.
Morgen, ondanks een lichte blessure, probeer ik opnieuw 30kilometer weg te malen, rustig en zonder tempoverplichting dit keer. "Simulate the fatigue on training, and learn to run through it", zoals ik ergens gelezen heb...
Als afsluiter van dit verslagje ook een bedankje aan alle mensen die me tot hiertoe hebben bijgestaan met hun eigen ervaringen uit het verleden (Kurt,Cyriel, Yves, Roel), iedereen die me tips gaf, en natuurlijk Roel, Tim, Delphine, Cyriel,... om de vele trainingskilometer wat makkelijker en dikwijls zowaar érg aangenaam te maken, simpelweg door erbij te zijn! Thanks guys!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten