De Koninginnerit!

Dag 4 alweer in deze Honesty Tour, koninginnerit, over Télégraphe, Galibier, Croix de Fer. We waren dit jaar abnormaal laat vertrokken in Saint Jean de Maurienne (11u!), en Pieter G had het al op het "inrijstukje" naar Saint Michel de Maurienne erg lastig. Op de eerste helling van de dag, de Télégraphe, ging Pieter H fors aan, ik probeerde te volgen maar zijn tempo lag te hoog. Ik dacht (terecht) dat Bram alweer wat moeite ging hebben om in zijn ritme te komen, en gezien de 2 minuten die hij gisteren nog wist te pakken op mij op de laatste klim van maar 9 kilometer had ik besloten elke kans om extra uit te lopen met beide handen te grijpen! Ik spaarde me dan ook niet, en ging vol op de Télégraphe. Misschien niet slim als je weet wat nog volgt, maar wie niet waagt niet wint. Ik had wel wat schrik dat ik nog veel tijd ging verliezen op de laatste 3 kilometer als het groepje achter mij (Roel had zich op kop gezet en de rest bleef samen) goed samenwerkte, maar mijn tactiek bleek de juiste en ik nam een dikke 2 minuten op de rest. Pieter H had ver voor ons allemaal een toptijd van rond de 41 minuten neergezet op de Télégraphe.

Bovenop de Télégraphe vonden Cyriel en Roel het welletjes. Zij draaiden terug en speelden ploegleider voor de rest van de dag. Bram, Tim, beide Pieters en ikzelf zetten koers naar Valloire, om de laatste 17 kilometer naar het dak van de Honesty Tour aan te vatten: de Galibier. De eerste kilometer zocht Tim meteen zijn eigen tempo, maar wij vieren bleven nog even samen. Ik versnelde na het eerste vlakke stuk, opnieuw om Bram zo vroeg mogelijk overboord te kieperen, hem niet toe te laten langzaam onder stoom te komen, en opnieuw wat uit te lopen op hem. Pieter G loste even later ook, en zo bleef ik net als 2 jaar geleden alleen over met Pieter H. In tegenstelling tot 2 jaar geleden voelde ik me deze keer gedurende de klim zeker niet de mindere. We klommen grotendeels zij aan zij, zelfs op de stukken tegenwind, en staan (hopelijk) mooi samen op de foto op 2 kilometer van de top. We hadden stilzwijgend afgesproken dat we tot daar gingen samenblijven en vanaf dan wel gingen uitmaken wie deze col aan zijn palmares mocht toevoegen. Bij aanvang van de laatste (verschrikkelijke) kilometer waren we nog steeds samen, zelfs na de laatste steile bocht naar rechts. Maar toen vond Pieter H het welletjes en reed slepend weg. Ik zag het gat meter voor meter groter worden en begon de hoop op de zege op te geven, maar zag toen dat hij (net zoals 2 jaar geleden) stilviel. Ik schakelde tand per tand groter, en ging op en over Pieter in de laatste 30 meter om als eerste de top te bereiken. Yes! Na een jaar droog te hebben gestaan als het op "col-zeges" in de Honesty Tour aankomt heb ik vandaag toch weer aangeknoopt met een overwinning. Het hoogst haalbare, ook dit jaar vrees ik. Tegen deze Pieter H valt alweer weinig te doen...Pieter G had goed ingedeeld en nam ook tijd terug op Bram die vierde werd, en Tim vijfde.

Na een korte tussenstop bij het gebakjeskraam op de Lautaret ging het in vliegende vaart naar Bourg D'Oisans. Eenmaal in de vallei leek het wel alsof we door een oven fietsten. De Croix de Fer (klim van zo'n 30km) ligt gelukkig wat in het bos, en eenmaal uit dat bos scheen de avondzon al niet zo heel fel meer. Aan de laatste stop voordat de "hel ging losbarsten" zag niemand er nog erg zelfzeker uit. Tim loste onmiddellijk, en Pieter H ging er als een speer vandoor. Bram, Pieter G en ik vormden een groepje totaan het dorpje met de afdaling, waarna het steilste deel van de hele klim komt. Ik probeerde daar het verschil te maken door fors door te trekken, maar ik kreeg Pieter G en Bram er niet af. Sterker nog, op het daaropvolgend steile stuk moest ik eerst een meter toegeven, dat werden er 2, 3, tot ik hen definitief moest laten gaan. Ik prentte mezelf in dat ik zeker niet mocht kraken, want ik verwachte dat als Bram's turbo eenmaal zou aanslaan, hij nog wel eens enkele minuten zou kunnen terugpakken. Toen ik even later zag dat ook Pieter G de rol bij Bram moest lossen, wist ik dat hij zijn tempo gevonden had en dat ik dus inderdaad enkele minuten ging aangerekend krijgen. Dat hij echter nog tot op een honderdtal meter van Pieter H ging komen en op een haar na een tweede colzege missen had ik niet durven voorspellen. Knap Bram!

In de achterhoede vocht ik dus alweer mijn robbertje uit met Pieter G, die dit jaar uitzonderlijk goed is, en ook de lange ritten wonderwel lijkt te verteren. Ditmaal bleek hij de sterkste, al nam ik in de laatste honderden meters nog heel wat tijd terug. Tim forceerde niet meer en finishte zo'n 40 minuten achter mij.

Na de afdaling bleek het te laat om eerst nog naar les Saisies terug te keren, dus werd het snel wassen aan een lokale pomp, en een pizzeria als avondeten in St Jean de Maurienne. Morgen een welverdiende rustdag! Ik drink mijn even welverdiende Duvel nog leeg en ga moe maar tevreden slapen. Haste Manana!