Ultimate Sportive: Vélomédiane 2011

Na een relatief rustig weekje met 2 looptrainingen en de woensdagrit langs de schelde was het zaterdag Crique tijd! Na mijn 107^e plaats in 2008 en mijn 73^e in 2009 was vorig jaar (189^e) ontgoochelend. Het was meteen de laatste rit van het seizoen 2010, en het duurde meer dan een maand vooraleer ik mijn fiets opnieuw van stal haalde! Dit jaar was mijn ambitie opnieuw top 100. Delphine had me al een tijdje geleden beloofd dat ze ging meegaan om te bevoorraden, en zo geschiedde. Om kwart na 5 zetten we koers naar La Roche. Aan de start al meteen wat oude bekenden tegengekomen, waaronder ook Bram (3^e op Honesty Tour), die met torenhoge ambities (top 50!) aan de start stond. Delphine verzorgde ook zijn bevoorrading.

Ik voelde al op de eerste klim dat ik beter weg was als vorig jaar. Jammergenoeg niet zo goed als in 2008 of 2009 toen ik met de eersten meewas. Ik zat in een tweede groep., waarin ik me goed kon handhaven. Vorig jaar werd ik er vlak na de eerste helling al overal uitgewaaid! Wat wel hetzelfde was als vorig jaar is dat ik op de eerste klim een stekende pijn had in mijn linkerbeen, waardoor ik het gevoel had niet voluit te kunnen gaan. Waarschijnlijk een gevolg van het stilstaan aan de start tussen 8 & 9, maar daar is nu eenmaal niet veel aan te doen denk ik (misschien wat op en neer springen volgend jaar?;-)).

Bij het opdraaien aan de Côte d’Hyves zat ik dus in een tweede groepje, en ik had het lastig, maar bleef eraanhangen. Een vijftiental kilometer verder (ik weet niet precies waar, maar het is een relatief lang stuk bergaf op een brede baan) hing ik opnieuw nog net aan de tweede groep, toen er voor mij enkelen begonnen te eten en een gat lieten, en we kregen het niet meer dicht! Ik was er zowaar uitgereden op een stuk bergaf!!! Ik kon mezelf wel vervloeken, hoe amateuristisch! Bon, even later werd ik dan opgeraapt door een derde groep, die samenbleef tot de voet van de Haussire. Daar had ik niet de indruk dat ik veel renners moest laten voorgaan, integendeel, we reden naar enkelen gelosten uit de eerdere groepjes toe. Op de Samrée dan (waar Delphine een eerste keer ging bevoorraden) reed ik definitief naar het voorliggende groepje van een man of 15 toe, samen met een andere renner. Net toen wij de sprong maakten zag ik dat ook het groepje waar wij naartoe reden een vooroprijdende grotere groep in het vizier kreeg, hetgeen onze inhaalspoging er niet makkelijker op maakte. Toch lukte het, en onze groep reed even later ook het gat op de groep voor ons dicht. Het ging niet erg snel, en daardoor kon er ook bij ons nog een vijftiental renners aansluiten. Zo vormde zich een groep van +- 50 man, die het grootste deel van de rit zou samenblijven. Het kon op vele momenten een pak sneller, hetgeen mij wel wat frustreerde aangezien ik op zo’n domme manier uit een eerdere groep had moeten lossen, maar dan had ik maar sterker en attenter moeten zijn. Ik voelde me niet sterk genoeg om zelf het tempo hoog te houden, en liet me meedrijven.

Op de Rideux had ik het traditiegetrouw erg lastig, maar kon ik me toch in de top tien handhaven. Ik wist dat de Beffe mijn uitslag ging bepalen: aangezien ik in zo’n grote groep nog zat kon een zwak moment daar of in de daaropvolgende slopende kilometers een enorm verschil betekenen in de uiteindelijke uitslag. Op de Beffe stond Delphine een laatste keer, en ik passeerde haar op een erg lastig moment. Er reed een tiental man weg, ik moest 5 à 10 meter laten, en kon maar net mijn bidon wegsmijten en een nieuwe aannemen. Op de top trok ik een spurtje dat mijn beenspieren zowat in stukken scheurde, maar in de bocht naar rechts maakte ik nog net de aansluiting met de eerste 10 van het groepje. De rest lag definitief overboord, want het viel geen moment meer stil. Integendeel, we raapten nog erg veel geloste enkelingen op, en zelden kon er nog iemand aanpikken. Hier heb ik echt nog veel plaatsen gewonnen! Al heeft het wel een hoge prijs gekost: de kilometers na de Beffe waren misschien wel één van de zwaarste momenten ooit op de fiets tot hiertoe… Het ging me eigenlijk constant net te snel, en van elk (zeldzaam) dalend strookje maakte ik gebruik om toch maar te proberen enkele plaatsjes in ons toch al kleine groepje op te schuiven om toch maar wat marge te hebben mocht ik ineens het tempo niet meer kunnen volgen. Ik zag enorm af, maar besefte dat nu lossen mij nog erg veel plaatsen ging kosten (zie ook Marjolein Truyens die dit meemaakte, en ons groepje zag voorbijstuiven). Puur op wilskracht lukte het me om aan te klampen, en toen ik na Dochamps de top tussen de twee “wouden” zag liggen wist ik dat ik niet meer ging lossen. Na de afdaling naar La Roche passeerde ik de finish als vierde van onze groep, na 5u31. Ik ben onderweg wel mijn chipkaartje verloren, maar volgens mijn tijd en de nummers die zich in mijn buurt bevonden ben ik in deze crique 115^e geworden. Na het eerste tussenpunt reed ik (volgens mijn gedeeltelijk diploma, want toen had ik mijn kaartje nog) pas op de 200^e plaats, een mooie remonte dus toch nog! Al bij al ben ik erg tevreden met mijn uitslag. Top 100 heb heb ik dan wel niet gehaald, maar het scheelde niet veel, en ik heb na mijn wanprestatie vorig jaar dit jaar toch de bevestiging gekregen dat ik het wel degelijk nog in me heb en dat 2009 geen toevalstreffer was: beter dan ooit op Les 3 ballons dit jaar, en nu ook een mooie klassering in de Vélomédiane. Alles lijkt nu klaar om met een goed gevoel de winter in te gaan (eerst nog een “grote ronde”, de Cent Cols Challenge, om de motor nog wat te vergroten met het oog op de komende jaren). Naar volgend jaar toe, specifiek voor de criquielion: proberen onthouden dat het een lange dag is, en om zeker niet alle ambitie op te geven na een eventuele slechte start, al is die natuurlijk heel belangrijk en kan je er al heel veel verliezen.

Daarnaast: bij de start van deze Crique woog ik 67 kilo, als je weet dat ik sinds december 2010 nog zelden meer dan 65.5 gewogen heb, dan denk ik dat ik als ik me vorig jaar iets beter verzorg op/na Honesty Tour, hier ook zeker nog wat marge heb…Langs de andere kant: blijkbaar kan ik ook mooie uitslagen rijden als de vorm goed is, ookal is het gewicht niet 100%...Volgend jaar top 100, geen excuses!

Daarnaast ook nog een dikke proficiat aan Bram die 44^e geworden is! Topklasse, ben benieuwd wat die de komende jaren nog allemaal uit zijn benen kan toveren. Ik kan er alleen maar trotser op zijn dat ik hem achter mij gelaten heb ik de Honesty Tour.

Tim & Cyriel hebben ook een erg knappe rit achter de rug, al had Cyriel wel pech en kwam Tim alweer net enkele minuten tekort voor Goud.

Last but not least: Bedankt Delphine! Voor de perfecte bevoorrading en aanmoedigingen! En bij deze de belofte dat ik op de volgende gelegenheden zal proberen om toch 1 woordje tegen jou te zeggen, hoe lastig ik het ook heb;-). You were great!

Als afsluiter nog enkele leuke foto's...