Sevilla Marathon 2012: 3:00:20 (reële tijd), 3:00:25 officieel

Na een week met kopzorgen rond de linkervoetpijn (opgedaan bij het noodgedwongen op de loopband trainen gedurende de 2 weken vrieskou & sneeuw), was het op zondag 19 februari dan eindelijk zover. 1 week niets gedaan om mijn voet zoveel mogelijk rust te geven, dat was de laatste rechte lijn richting Marathon waarin je normaal hoort te ontspannen en toeleven naar de grote dag. Nu, Sevilla doorkruisen met Delphine zorgde wel voor de nodige afleiding, maar toch...

We hadden geluk met het weer: onze eerste dagen daalde het kwik tot rond het vriespunt 's nacht, maar de dag van de marathon bleef het een frisse maar aangename 6 à 7 graden. Overdag werd rond de 22 graden voorspeld.
Meer dan een vuilniszak aan de start was er dus niet nodig!

Aan de start, met ingetapete voet en een Nurofen net binnen had ik er toch vertrouwen in dat ik op zijn minst ging uitlopen.

Ik stond op de tiende startrij toen om enkele seconden na half tien het startschot weerklonk. Zoals beschreven op marathonguide.com werd er onmiddellijk na de start hard geduwd, maar dat hield snel op eenmaal we goed en wel in beweging waren. De start is eigenlijk het enige puntje aan deze marathon dat eventueel voor verbetering vatbaar is, want na de eerste tweehonderd meter op de piste van het olympisch stadion moesten we allemaal door een smalle tunnel. Eénmaal uit die tunnel volgen grote lanen en is voorbijsteken geen enkel probleem meer.

Het plan was simpel: starten aan 4:00 per kilometer, en dat zo lang mogelijk volhouden. Dat plan hielp ikzelf al om zeep in de eerste 2 kilometer. In de eerste kilometer bij het hectische opschuiven dacht ik al achter te liggen op schema (bleek perfect op 4:00 te zitten achteraf), en in de tweede liet het competitiebeest in mij zich véél te veel opjutten door het groepje waar ik in beland was (3:38, snelste kilometer). De eerste kilometers vlogen voorbij, telkens érg netjes onder de 4:00. Het ging vlot, ik voelde me ijzersterk, mijn voet voelde ik maar een héél klein beetje, en ik kon me niet voorstellen dat ik erg zou verzwakken.

Tien kilometer later: nog steeds geen enkel probleem! Knallen maar! De kilometers gaan snel, en ik realiseer me dat ik al over een kwart wedstrijd zit. Ik heb niet het gevoel waar Cyriel van sprak ("vingers in de neus"), maar het gaat vlot, érg vlot...

Ineens hoor ik de supporters langs de kant van de weg wat opgewonden geraken. Ik herken enkele klanken: "La primera chica", "primera y unica",...Ik kijk links achter me, en daar komt ze inderdaad langzaam aansluiten, de eerste vrouw. Ik wist dat haar eindtijd op basis van de vorige edities een héél stuk onder de 2:50 ging liggen, en realiseerde me dat ik véél te enthousiast gestart was. Dit was aan kilometer 18 à 19, en ik voelde dat ik het groepje langzaamaan moest laten gaan... Als ik eerlijk ben met mezelf was ik aan het halve marathonpunt al blij dat ik kon beginnen aftellen vanaf dan (halve marathon doorkomst op 1:22:51). Ik kreeg het zwaar, maar kon een tempo van rond de 4 minuten toch nog handhaven.

De kilometers begonnen trager vooruit te gaan, en ik werd meer en meer voorbijgestoken. Aan kilometer 25 was het al verstand op nul en tempo proberen houden.... Kilometer 30 markeerde het dieptepunt. Een noodgedwongen plasstop, en éven op mijn positieven komen. Eens deftig drinken, appelsienschijven binnenspelen, aanmoedigingen in ontvangst nemen, eens goed roepen en verder! Een muur kwam ik niet tegen, maar ik verzwakte nu wel érg veel. Gelukkig kon ik door de jarenlange ervaring als duursporter het verval stoppen toen ik rond de 4:50 aanbeland was. Ik had nog 7,2 kilometer te gaan, en had nog 35 minuten om binnen te komen voor de klok in het stadion 3:00 zou aangeven. Ik wist toen al dat ik de 3uur drempel op enkele seconden na ging missen.

Zo geschiedde inderdaad. In de laatste 4 kilometer moedigde ik nog een Engelse loper aan om mij gewoon te volgen, nadat hij me enkele keren voorbijliep en daarna stapte waardoor ik hem weer passeerde. Hij luisterde naar mijn raad, maar moest op 2 kilometer van het einde toch afhaken om uiteindelijk een halve minuut na mij te finishen.

In de laatste kilometer stonden Ine en Thomas me op te wachten...

...maar wat ik allang wist werd in het stadion bevestigd: 20 seconden te traag om onder de 3uur te duiken.

Uiteindelijk verdikt: officiële tijd van 3:00:25, reëel 3:00:20, 392e van de 4352 finishers (meer dan 5200 ingeschrevenen).

Toch kan ik niet ontgoocheld zijn. Ik heb gegokt, en verloren. Véél te snel gestart (als ik zo eens naar de uitslag kijk zie ik mijn halve marathontijd maar terug opduiken ruim in de top 200), en als ik de lopers rondom mij op een foto na 8 kilometer op basis van rugnummers bekijk laat ik de helft ver achter mij, de andere helft is top 100.

Ik heb méér in mijn mars, maar heb geleerd dat een marathon in de verste verte niet te vergelijken is met een halve marathon, en dat je je volledige potentieel realiseert als je je race perfect indeelt. Enkel naar jezelf kijken geeft je de best mogelijke uitslag, het is niet zoals een cyclo waarbij je van in het begin met de besten moet meezijn als je een mooie uitslag wil rijden. Bij mij betekent dat voor de volgende marathon dus: starten aan 4:00, en NIET SNELLER!!! (tenzij ik natuurlijk nog enorm vooruitgang boek op training;-))

Op dat vlak deed Delphine veel beter. Halve marathon op 1:54:34, uiteindelijke reële eindtijd 3:56:36. Nogmaals dikke chapeau voor deze fantastische prestatie, ik kan er veel van leren!!!

Dag erna natuurlijk de verplichte fotoshoot in de stad;-)

Loopseizoen 2011: retrospective!

Op algemeen verzoek, en enkele maanden na mijn laatste berichtje hier, opnieuw een teken van leven op de "Road to the Cent Cols Challenge".

Op die fantastische reis was het al duidelijk: na New York zou alles op een winterseizoen lopen gezet worden, met maar 1 doel: De Marathon van Sevilla. Uitlopen.

Eerste wapenfeit was op 23 oktober in Eke: de Omega Pharma halve marathon. Pieter G, Tim, Roel en Cyriel tekenden ook present, en aangezien Cyriel in de laatste weken voor zijn marathon van Porto zat had ik mezelf tot doel gesteld om zo lang mogelijk bij hem te blijven. Roel ging tempo maken voor hem. Cyriel kloeg wat over vermoeidheid na enkele zware trainingsweken, maar daar was niet veel van te merken. Zowel Roel als Cyriel zetten van bij de start een knap tempo neer, waarbij we groepje na groepje opraapten. Rond het tien kilometer punt schudde Cyriel fors aan de boom. Ons groepje van 4 man sterk liep achter elkaar en niet meer mooi twee aan twee, en ik bedacht me dat ik gelukkig niet sneller gelopen had in het begin, want dit was alle hens aan dek om erbij te blijven. Roel moest wat later jammergenoeg een verplichte sanitaire stop inlassen (en finishte toch nog rond de 1u30!), en aan het 15 kilometer punt stond er ons opnieuw een strook met forse tegenwind te wachten. Cyriel gaf aan dat het beste er voor hem afwas, en ik wou wel eens met mijn kop tegen de muur lopen en versnelde. Het deed pijn, maar ik slaagde er toch in het tempo vast te houden en finishte als 48e in 1:23:11. Mijn tweede loopuitslag ooit, 5 jaar na mijn eerste en tot dan toe enige halve marathon, die van Parijs (1:29:48).

Toen gebeurde het een eerste keer...de eindtijd-calculator van runnersworld... huidige halve marathontijd, en ... 2:53:26 als mogelijke eindtijd op de marathon. Op dat moment lachte ik dit weg, en was mijn doeltijd nog steeds 3:15, vooral omdat ik voelde hoe veeleisend lopen is voor de spieren en pezen in vergelijking met fietsen.

11 november was de tweede halve marathon: van Deinze naar Aalter, samen met Delphine. Nu ja, ze liep ook mee, maar we liepen elk ons eigen tempo. Van bij de start rukte ik op, en kwam uiteindelijk in het spoor terecht van Ilse Geldhof en haar haas (http://kurt-thomas-jurgens.skynetblogs.be/). Een geschenk voor mij, aangezien ik net zoals in Eke het spoor kon volgen van ervaren lopers, met de quasi zekerheid dat als ik dit kon volhouden een mooie eindtijd kon neerzetten. De laatste 5 kilometer (onze groep was intussen stelselmatig uitgedund onder het hoge tempo van Kurt van 15 tot enkel nog ons drieën) waren érg zwaar, en in de laatste kilometer moest ik Ilse en Kurt laten gaan, maar het resultaat was boven alle verwachtingen: 1:21:43, goed voor een 17e plaats. Delphine finishte hier ook erg knap in 1:57!

Daarna alweer hetzelfde liedje... Opgefokt en dromering de calculator bovenhalen, tijd ingeven, lezen, en wegdromen...2:50:22 als haalbare marathontijd!

26 november dan, tien mijl in Lier. Doel: onder het uur finishen. Opnieuw geluk: bijna heel de wedstrijd in het spoor kunnen lopen van een dame die het parcoursrecord bij de dames aanviel! Afzien, natuurlijk, maar opnieuw érg tevreden met uitslag en tijd: 59:56, goed voor een 11e plaats! Calculator: 2:46:33...

17 december, opnieuw in Lier, dit keer voor een 10K wedstrijd, met als ambitieus doel: de overwinning! Dat doel moest ik al na enkele honderden meters uit mijn hoofd zetten: vlak na de start was ik met de eersten mee, het tempo stokte zowaar wat, en het flitste zowaar door mijn hoofd om een aanval op te zetten. Maar de latere winnaar was me voor en snelde ervandoor. Niemand kon volgen, en ik handhaafde me op de derde plaats van het uiteengespatte groepje. Naarmate de wedstrijd vorderde liep ik vierde, vijfde, zesde, en uiteindelijk eindigde ik 7e, in een tijd van 36:57 op 10K (eigenlijke wedstrijd was 700 meter langer).

Een weekje later, op 23 december, was Delphine zo vriendelijk om voor mij te supporteren in Lembeke, op de kerstloop. Daar was er een gezamelijke start voor zowel de 2.4, de 4.8 en de 9.6 kilometer. Ik moest een groepje van 5 laten gaan, waarbij de latere winnaar van de 9.6 kilometer. Ik liep een goede wedstrijd, en finishte in 35:35 (9.75km) als 2e! de derde was nooit een bedreiging voor mij, net zoals ik geen bedreiging was voor de winnaar.

Ondanks deze onverhoopte resultaten werd het stilaan tijd om me specifieker op de marathon voor te bereiden. Die calculator op runnersworld is wel leuk, maar ik had op de lange duurlopen op training al gevoeld dat er inderdaad zoiets is als het "30K-punt", vanwaar het échte afzien begint. Ik heb nog nooit verder gelopen dan die afstand, en voor mij is er dan ook eerder sprake van een 25 kilometer punt, vanwaar alle frisheid uit de benen verdwenen lijkt, en het steeds moeilijker wordt om mijn voeten op te heffen voor de volgende stap.

Een goede test voor hoe het gesteld was met ons afstandslopen kwam op 26 december: Kangoeroeloop in Vught, 26.1 kilometer! Van bij de start op kop met eerste 8, euforie, testosteron, adrenaline, héérlijk! Halve marathon-doorkomst na 1:23:39. Vanaf dan ging het bergaf, moest ik mijn tweede plaats inruilen voor een derde en uiteindelijk een vierde, bij mannen die duidelijk véél beter ingedeeld hadden dan mij. Ook Delphine heeft een lastige wedstrijd beleefd, en haar lichaam bleef ook daarna nog de naweeën ondervinden van het omschakelen van een leven van basketbal naar dat van een marathonloopster. Toch finishte ze als vierde vrouw, een zéér knappe prestatie!

Intussen is mijn doel op de marathon van Sevilla duidelijk. Mijn eerste marathon eindigen in minder dan 3uur. 4minuten 15 seconden per kilometer, iets langer dan 42 kilometer. Ik heb er een persoonlijk doel van gemaakt. Afgelopen woensdag heb ik (alleen) 30 kilometer gelopen, aan gemiddeld 4:35. En daar was het weer, na zo'n 25 kilometer. Het gevoel van "Ai"...langzaam leeglopen... En ook op het einde: het tempo niet meer kunnen vasthouden...


Dan besef je dat zo'n calculator niets waard is. Dat een marathonlopen keihard is, dat je je tijd pas op zak hebt bij het overschrijden van de finish. Niet na tien kilometer, niet na 20, niet na 30, maar na 42 169 meter. En dat ik op 19 februari naast de bagage van het vele trainen, ook zal moeten kunnen rekenen op een goede dag, adrenaline van de wedstrijd, aanmoedigingen van wildvreemden en misschien vrienden, maar bovenal mijn eigen keikop.



Morgen, ondanks een lichte blessure, probeer ik opnieuw 30kilometer weg te malen, rustig en zonder tempoverplichting dit keer. "Simulate the fatigue on training, and learn to run through it", zoals ik ergens gelezen heb...

Als afsluiter van dit verslagje ook een bedankje aan alle mensen die me tot hiertoe hebben bijgestaan met hun eigen ervaringen uit het verleden (Kurt,Cyriel, Yves, Roel), iedereen die me tips gaf, en natuurlijk Roel, Tim, Delphine, Cyriel,... om de vele trainingskilometer wat makkelijker en dikwijls zowaar érg aangenaam te maken, simpelweg door erbij te zijn! Thanks guys!