Properly closing CCC

In English, so that the friends I’ve made in the past ten days can read it as well:-)

What a journey it has been…104 cols in 10 days of cycling in the Pyrenees. It would have been 106, if it wasn’t for the Tourmalet being canceled (no regrets at all given the circumstances), and me not going up Pla d’Adet anymore on that same day.
After this unforgettable trip, I feel I should properly thank a number of people who have made this trip to what it was. First of all of course race organizer Philip Deeker. An extraordinary cyclist, strong, that knows his routes by heart. His drive and motivation is legendary, and he is the one making it all happen. I’m happy to believe him if he says that some people of the CCC Pyrenees group 1 (I was in group 2, that started ten days after the first) declared official hatred towards him on some of the climbs, but to be honest, although at times it surely was a bit over the top, I never once felt like this. On the contrary, I could only feel this enormous gratitude towards him and his wife Claire (who signposted the entire route!), for making sure all we had to care about was riding our bikes and enjoying the beautiful scenery. I have to admit, I would never ride up 4-5-6 cols in one day on my own, but in such a group, with arrows showing you where to go and people around you that love cycling just as much as I do, you just go for it, col after col, no matter how hard and long it may be.


Next, much respect for both the strongest and the less faster riders. Jen, Kelvin & Scott (thanks again for the Jack Daniels buff!) never lost their motivation, although I believe on average they spend around 2 hours more in the saddle per day then I did, I therefore honestly consider their performance bigger than mine. Talking of performance, I have never seen riders ride up cols the way Mike & Tim did. As I said during the trip as well, these two were really “Hors catégorie”, in a league of their own! Lenny for me personally was untouchable as well, although I did manage to only finish 1 second behind him on the Burdinolatze, a beautiful climb in the mist in Basque Country.


What I consider to be the “core-peloton” also deserves a special mention here: “Patron” David, Jonathan, Dave & Dan (Team Pill, of which my membership application is pending) & Stuart. All very strong riders, that stayed together most of the trip and often caught up with me after an early “breakaway”, or that happily took me along when I had rough moments. It has been a pleasure guys!

Bob (lives in Sienna Italy, always wearing a very nice Italian kit but suffered from a bad achilles) ,“Doctor” Dave (this year’s oldest participant if I’m not mistaken) and Chris (experienced Audax rider) often left well before dawn to tackle the challenge ahead in their own pace, but once again, this deserves even more respect to my mind. Bob surprised me in the last days, by being able to keep up with the fast group if the climbs were no steeper than 5%. Great performance!

Andy, thanks for fixing my bike whenever something went wrong (and unfortunately my rear wheel did give you a lot of work), and buying the stuff I needed. We couldn’t have wished for a better mechanic/motivator when things got rough. Your hints & tips on what was to come were also always nice to hear!

Doctors Sophie & John, thank you for standing by should anything happen, and Lee & Helen from Claud the Butler, thank you for those wonderful meals, always 100% adapted to our needs! Delicious hot soup on cold days, refreshing yet strengthening salads on hot days,… A cyclist’s engine needs fuel, no matter what, but the meals you prepared where much more than just an escape from the waffles;-). The fact that you always tried to serve us some sort of local specialty was much appreciated as well! And of course the relaxed chat when we were filling yet another plate was a welcome pause in between the col-climbing as well;-).

On a personal note, although Strava might show otherwise, I consider myself to have finished fourth. I think over the past ten days overall, I was the fourth best climber. In the second week, I fought out some fierce battles with Rob (which I all lost, although rarely with a big time difference), but I had clearly distanced him already in the first week. These battles with Rob also gave me a comfortable margin on Paul, who seemed to become my closest competitor in the first week. I have to add that both of these gentlemen are well over 40, and I can only hope that I’ll still be as strong and motivated to race as they are when I’m at that age. In addition, both Rob and Paul did ride up the Pla d’Adet after that horrible stage 6 over the freezing Aubisque, and therefore will finish in front of me in the Strava standings, since they did one climb more than me. I’m very happy with my performance overall, especially since particularly in the first few days, I found it very difficult to still race up cols after already having spent a couple of hours in the saddle. Also, my legs, back and neck hurt like hell in those first days. Strangely enough, that feeling went away as of day 5, but slowly but surely it made place for overall fatigue. On days 9 and ten, racing or just keeping the pace up became very hard, and I hope this can still be improved by training and aging, and events like these;-). But in all honesty, this event was about a whole lot more than racing!
Last but not least, a personal word of gratitude towards roomie Mike. We had some great laughs, put up some hairdryer-constructions that would make many engineers jealous, but most of all, I feel I should thank you for making the trip so easy on the mental front. Watching movies or just sharing cycling & not-cycling related stories & experiences was the ideal way to relax and get ready for the next day. Thank you Mike, you truly are a wonderful person and a phenomenal athlete and I feel privileged I got to know you!


In the good spirit of British Humour (cfr; Dan, who held on to saying “Well done Dave”, when the group of David Evans, David Ward & Doctor Dave arrived on the breaks), let me end this closing blogpost on the CCC Pyrenees by saying that I felt “like a Guinea-fowl in the water” in this group, I often “slept like a rose” and some of the cols made me “sweat like a rapist” (or was that a horse? Or a pig?).

Thanks guys! I’m pretty sure it will take some times before everything is given a proper place in my memory, where it will stay for a very long time!

Stage 10: Prades - Rivesaltes

Col de Jau, Col de Garavel, Col de Camperie, Col d'Aussières, Col de Dona.

Het zit erop! Raar gevoel... Een dezer blog ik zeker nog een epiloogberichtje, nu beperk ik me tot de dag.

Onmiddellijk na het ontbijt stond de eerste getimede klim van de dag op het programma, de 20km lange Col de Jau. Het gevoel dat ik op ben was niet vals: na nog geen 2 kilometer moest ik al uit de rij, terwijl Rob, Mike, Tim, Paul (die helemaal herboren lijkt!), Johnny & Robert nog vlot doorgingen. Ik voelde gewoon dat ik véél tijd aangesmeerd ging krijgen. Het ging gewoon voor geen meter meer. Nu ja, mijn vierde plek was niet echt in gevaar, maar toch, you never know...

Op de tweede getimede klim van de dag (Col d'Aussieres, 14km, eerste 4 aan 2 à 3%) nam ik me voor om Paul zeker niet te laten rijden in de eerste 4 kilometer, omdat ik niet precies wist hoeveel marge ik in het klassement op hem had (normaalgezien wel voldoende, maar je weet nooit). Tim & Mike snelden ervandoor, en Paul legde me ook enorm het vuur aan de schenen. Robert & Johnny waren door een lekke band niet mee. Ik beet me vast in Paul's wiel, en toen we halverwege de klim waren gaf hij de aanvalspogingen op. We werden nog opgeraapt door een achtervolgend groepje, en een kort sprintje was voldoende om als derde boven te komen op de col en definitief mijn vierde plaats veilig te stellen in deze honderd cols challenge.

Na de middag rolden we in groep binnen, al legde Phil er nog serieus de pees op. Finishen in het hotel waar we vertrokken waren was fantastisch, een rare mix van voldoening, ontroering, blijdschap en vriendschap...Wat een reis is het geweest.... Dit zal even tijd nodig hebben om te bezinken!

Hieronder nog enkele foto's van vandaag:


Intussen hebben Mike en ik ons gespecialiseerd in het automatisch laten werken van de haardroger in de hotels, om onze koerskleren droog te krijgen tegen de ochtend erna;-)

Hieronder foto's van de lunch, en van mijn geliefde rugnummer 2;-)

En ééntje van de aankomst:

Bedankt aan iedereen voor de aanmoedigingen en het volgen van deze blog!

Stage 9: Saillagousse - Prades

Profiel van de dag: Coll de Toses (Spanje), Col d'Ares (pal op de grens Spanje - Frankrijk, middagstop), Col Xatard en als afsluiter Cal Palomère.



-->Garminfile lijkt corrupt, geen kaartgegevens:-(
--> en haja, door die html settings ofzo slaagde ik er niet in om allinea's in te voegen, hopelijk waren vorige posts niet te moeilijk om te lezen hierdoor!

Deze ochtend was het ijskoud in Saillagousse. 4 graden, en de eerste 25 kilometer waren bergaf, dus iedereen was in winteroutfit, en dat was zeker geen overbodige luxe! Na die lange afdaling volgde een 25 kilometer lange klim. Phil had gevraagd om wat samen te blijven, maar op de eerste brug die het begin van de klim inluidde moest ik me al reppen om nog mee te zijn met Lennie, Mike, Tim, Phil, Rob & Johnny. Hun tempo lag me echter nét iets te hoog, en ik voelde ook dat het stilaan tijd wordt dat het hier gedaan is, want het beste is er stilaan wel af. Ook die winterkleren hinderden me, maar soit, ik was dus niet mee met de snelsten. Vandaag van alle dagen het minste erg, want geen getimede klimmen!

Ik hield wat in, en werd na een tijdje ingelopen door een goed draaiend pelotonnetje (col was een loper) met Dave, Dan, Stuart, Jonathan, David, Paul & Bob. Eenmaal de top voorbij ging het in vliegende vaart naar de voormiddagstop. Blijkbaar zijn we daar met alle voorgenoemde renners + het Mike-peloton vertrokken zonder Lennie, per ongeluk natuurlijk, maar genoeg om hem knorrig te maken. Soit, we moesten zo'n 30 kilometer klimmen naar de grens Spanje - Frankrijk waar we alweer op een adembenemende locatie zouden lunchen. Op het vlakkere stuk bengelde ik opnieuw maar wat achteraan, maar eenmaal de ietwat steilere pentes eraankwamen, schoof ik mee met Tim, Johnny, Rob, Mike & Stuart. Tim hield het tempo bijna de hele klim contstant, en dat terwijl hij véél sneller kon. Thx Tim! Dankzij hem bleven we met de sterksten samen zonder al te veel krachten te verspillen.

Na de lunch was het opnieuw zo'n 30 kilometer bergaf, en veranderde het landschap compleet: ik waande me in de Provence! Het werd ook enorm warm, bijna niet te geloven dat we vanochtend onze wintertenues aanhadden! We waren opnieuw met een groot peloton, en het ging goed vooruit, tot we aan de col Xatard begonnen. Alles lag uiteen, en ik vond geen ritme meer. Aandringen had niet echt veel zin, en ik rolde rustig de namiddagstop binnen. Toen Lennie aankwam, grapte Rob "Hey, Lennie's here, let's go!" (wat toevallig genoeg ook gebeurde). Ik zei Lennie dat hij goed op Contador leek, waarop hij zuur antwoorde: "Contador has teammates!". Een geschokt "oooooooh" weerklonk uit de kelen van de renners;-). Beetje strubbelingen dus, die er niet beter op werden toen na de namiddagstop TIm & Mike wél wachtten op Lennie, waarna Lennie het nodig vond om ons op de volgende klim ostentatief voorbij te vlammen. Maar na de rit werd alles bijgelegd!

De namiddagstop (let op de heerlijk duidelijke Tour de France/Classictours pijlen die Claire voor ons ophangt s' ochtends vroeg):

Soit, na de namiddagstop dus nog 1 klim, die Dave, David, Jonathan, Johnny, Dan, Stuart en ik samen opreden. Tim, Mike & Lennie snelden ons zoals gezegd voorbij. In de afdaling was het enorm gevaarlijk wegens erg veel versgestrooide kiezels (erg jammer, want de Gorges waar we doorrijden waren adembenemend). Rob en Johnny smeten zich toch naar beneden, Stuart en ik konden aanpikken (al moest ik wel eens een voet uit het pedaal klikken om evenwicht te bewaren in een hoopje gravel). We haalden zowaar Tim, Mike & Lennie bij in de afdaling, en samen reden we naar Prades. Opnieuw zorgde Tim ervoor dat het tempo hoog, maar constant bleef. Ik was helemaal kapot toen we aan het hotel aankwamen, maar het uitzicht bij het opendoen van de rolluiken in de kamer maakte veel goed;-)

Roomie Mike installeerde zich snel en wou deze foto;-)

Wat een fantastische dag alweer... Philip Deeker heeft hier echt prachtige routes uitgetekend, een reis om nooit te vergeten! Morgen de laatste dag, ik weet niet of ik tijd ga hebben om te bloggen, want het belooft een feestelijk laatste avondmaal te worden (mét gratis wijn à volonté, dat wordt dus gevaarlijk gezien de nationaliteit van mijn collega renners;-)).

Bye for now!

Stage 8: Oust - Saillagousse

Col de latrape, col d'Agnes, port de lers, pas de soulombrie, port de pailheres, col des hares, col de quizane, col de la perche. Een stralende maar koude ochtend in Oust bij het vertrek, maar helblauwe lucht en een mooie dag lag in het verschiet.

De eerste klim was niets speciaals, maar de tweede (col d'Agnès) was getimed en Rob de herboren Schot wou er weer een koers van maken. Hij ging furieus van start, reed me los, maar na enkele kilometers kwam ik terug, maar op een tweede slepende versnelling van hem had ik geen antwoord meer. Hij kwam met lichte voorsprong als eerste boven. Mike smeerde Tim een minuut aan, en zal dus bijna zeker de winnaar worden van deze CCC. De voormiddagstop was aan een prachtig bergmeer tussen de col d'Agnès en de Port de Lers.

De weg naar de lunch liep eerst helemaal tot in het dal, om dan een plateau te beklimmen. Ook de locatie van het middageten was fantastisch!

Na het middageten volgde dan de oh zo gevreesde Port de Pailhères, van de andere kant als op dag 1. Ikzelf moest gaan liggen bij de eerste doortocht, Robert moest enkele kilometers voor de top gaan liggen met krampen, en zowat iedereen is het erover eens dat dit één van de zwaarste momenten van de reis was. Nu was het dus tijd om de andere kant te beklimmen. Zeer tegen mijn gewoonte in zette ik net voor de start van de klim mijn muziek op mijn gsm aan, omdat ik alle aanmoedigingen kon gebruiken om deze col te bedwingen. De laatste 6 kilometer zijn 9% gemiddeld, totale lengte = 18 kilometer. Rob reed opnieuw redelijk snel van me weg, en hoewel het gat nooit écht groot werd kwam hij toch duidelijk afgescheiden als eerste boven. Het was zwaar, maar ik viel nooit echt stil zoals op dag 1. Tim won de sprint van Mike.

Daarna was het beste er bij mij ruimschoots af, en aan de namiddagstop ben ik zelfs eerder vertrokken om wat marge te hebben op de snelle groep: Mike, TIm, Lennie, Johnny & Robert. Zo'n 10 kilometer na die stop raapten ze me op, en nadat ik me nog 1 col in hun wiel had vastgebeten was het full speed op de grote baan naar beneden naar Saillagousse. Nog 2 fietsdagen, morgen meer dan 230 kilometer op het programma, zonder getimede klimmen wel.

The skinny Belgian

Elke dag wordt er bij het avondeten een rood Rapha koerspetje uitgereikt aan 1 of meerdere renners die zich op één of andere manier laten opmerken. Bijvoorbeeld om ondanks lichamelijke ongemakken door te bijten, voor zonsopgang te vertrekken, enorm verkeerd te rijden,...

Vanavond ging het petje zowaar naar mij, voor het trotseren van de kou! Blijkbaar is het in de groep toch niet onopgemerkt voorbijgegaan dat het op het randje was... Bedankt!

Stage 7: St. Lary-Soulan - Oust

Cols van de dag: Col d'Azet, Peyresourde, Potillon, Menté, Portet d'Aspet, Col de la Core & col de Catchaudegue. Er was opnieuw regen voorspeld, dus was het van bij het vertrek kwestie van goed voorbereid te zijn. Ik voelde vanaan de eerste klim (na 1km) al dat gisteren (en dan vooral de koude) nog enorm in mijn kleren zat. Naarmate de klim vorderde ging het beter, maar werd het ook kouder, en in de vallei waar we na de afdaling in belanden was het simpelweg écht koud! Daar kwam nog bij dat het nog echt serieus begon te regenen in plaats van de motregen die we tot hiertoe gehad hadden, en de afdaling van de Peyresourde werd een echte lijdensweg. Koud en nat tot op mijn bloot lijf, ik daalde tegen beter weten in verder af tot in Louchon, waar we de voormiddagstop hadden (vlakbij ons hotel van dag 3). Die voormiddagstop was zelfs niet ergens binnen! Ik zag het écht niet meer zitten, en was héél dicht bij opgeven. Enkele anderen hadden ook érg veel last van de kou, en samen vluchtten we een café binnen, waar we allemaal iets warms dronken. Ik weet niet precies meer hoe, maar even later zaten we weer allemaal op de fiets, op weg naar opnieuw een lus door Spanje, en tijdens die klim werd het zowaar wat warmer en kregen we ook warmer. We waren dit keer Johnny de Schot en ikzelf, en samen reden we door Spanje terug Frankrijk binnen naar de middagstop, waar Helen ons alweer heerlijke soep gemaakt had. Btw: Phil Deeker had ons in geval van nood een les Spaans gegeven: "Hallo" --> Olà "Hi, I'm lost, I'm part of a group of cyclists with white jerseys, have you seen them?" --> Olà -->Britse humor;-). Na die middagstop stond de eerste getimede klim van de dag op het programma, de Menté. Ik stak het vuur aan de lont (wilde bewijzen dat ik, ondanks de gemiste klim van gisteren, wel degelijk de 4e beste klimmer was), maar Tim & Mike kwamen alweer voorbijgevlogen! Ik ben wel tevreden van mijn klim (hartslag constant rond 170, blij dat ik dit nog kan op dag 7), maar onverwachts kwam Robert de Schot enorm sterk opzetten. Ik ging voluit, smeet boven mijn fiets neer en legde me in het gras te bekomen. Daarna ging het naar de Portet d'Aspet, vanuit de andere richting dan enkele dagen geleden, en hier deed ik het rustigaan op deze steile kuitenbijter. Na de namiddagstop stond er nog 1 (getimede) grote col op het programma, de Col de la Core, een 14km lange loper, gemiddeld 5,9 %. Robert had er blijkbaar zijn zinnen op gezet, want zette me enorm onder druk met zijn hoge tempo, en ongeveer halverwege moest ik loslaten. Die kou zorgt ervoor dat ik heel wat van m'n pluimen laat, terwijl het bij hem net omgekeerd lijkt (op de eerste warme dag lag hij wel met krampen op het asfalt op de Port de Pailhères). Naar de top toe viel hij wat stil, maar was toch sterk genoeg om zo'n 150 meter over te houden. Sterk! Chapeau! Hier etenstijd nu, geen foto's van vandaag helaas! We verblijven trouwens in Ours, piepklein dorpje in de Ariège, in een héél charmant hotelletje. Benieuwd naar het avondeten! Morgen droog en zonnig, en dat blijft zo tot het einde. Nog 3 fietsdagen!

Stage 6: Oloron Sainte Marie – St Lary-Soulan

Geplande cols: Aubisque, Soulor, Borderes, Tourmalet, Hourquette d’Ancizan, Pla d’Adet. Er was slecht weer voorspeld, en jammergenoeg zaten ze er niet naast. Om ervoor te zorgen dat we de handbagage in geval van nood(weer) steeds zo dicht mogelijk bij ons hadden, waren de tragere renners verplicht om al om kwart na 7 te vertrekken, terwijl de rest (including me) een halfuur later kon starten. In de gietende regen vertrokken de eersten met de fietslichten op, maar even later telefoneerden ze reeds naar Phil omdat ze de weg niet vonden, en we zouden hen allen maar op de Aubisque weerzien…Zij hebben dus gewoon een halfuur langer in de regen gereden… Ook wij gingen een halfuur later in de gietende regen van start. De rustdag had me goed gedaan, dat voelde ik meteen, en ookal zaten er in de eerste 40 kilometer aanloop naar de voet van de Aubisque enkele steilere stukken ging het vlotjes en ging de hartslag goed omhoog. Maar de regen, die bleef maar met bakken uit de hemel vallen. Gelukkig werd het nooit echt koud… Eenmaal we aan de Aubisque begonnen, was het zelfs droog. Ik klom op mijn eigen tempo, als 4e of 5e, en het gevoel na de rustdag was niet vals: het ging vlotjes, maar ik hield wat reserve voor de Tourmalet en Pla d’Adet (de twee getimede klimmen van de dag). Naarmate we hoger klommen begon het echter opnieuw harder en harder te regenen, en ik stopte zelfs even om mijn regenvestje dicht te doen, want het koelde nu wel erg snel af…Ik nam mezelf voor om direct af te dalen en niet te stoppen in het café op de top. Toen ik in de laatste 2-3 kilometer boven de boomgrens kwam, blies er nog een ijskoude wind ook, en ik moest mijn zonnebril opzetten om toch nog maar iets te zien. De linkerkant van mijn gezicht en mijn handen waren dan al gevoelloos geworden. Eenmaal boven haastte ik me het café binnen, en daar zaten de eersten al aan de kachel. Ik had reservekledij bij, maar wou die koste wat kost houden voor bovenop de Tourmalet later op de dag. De meeste anderen kleedden zich wel al om, en eenmal klaar om te vertrekken kwamen ze opnieuw binnen om ALLES aan te trekken dat ze nog hadden, omdat het intussen winters koud geworden was buiten. Ik twijfelde intussen om in de auto te stappen (de minder sterke gingen dit doen), want eenmaal aan de afdaling begonnen was er geen weg terug. In een moment van dwaasheid zat ik voor ik het wist op mijn fiets, 50-60 kilometer per uur, regen, wind, kou! Ik moest vragen of er iemand achter mij wou blijven in de afdaling om het toch op zijn minst te zien moest ik ineens niet stabiel meer zijn, want zo erg was het. Ik stond zowaar op in tranen uitbarsten. Gelukkig was die eerste afdaling “maar” 4 à 5 kilometer lang, en daarna volgde een makkelijke klim naar de Soulor (nog steeds op net geen 1500 meter!). Dan volgde pas de echte afdaling, en ik geraakte maar niet opgewarmd. Het duurde tot we de top van de derde col van de dag naderden, de Borderes, eer ik weer wat onder de levenden kwam. Intussen was ik enkel met Mike op pad, en zo reden we ook naar Luz St Sauveur, aan de voet van de Tourmalet, waar de lunchstop was. Niet in een cafétje, maar in tenten, en Helen van Claud The Butler had ons heerlijke en hartige soep gemaakt, waardoor we allemaal terug wat op onze positieven kwamen. Jen & Scot waren niet meer te verwarmen en zouden niet meer fietsen. Phil nam al snel het woord, en melde dat het op de Tourmalet 2 graden was, sneeuwde en dat er nog kouder weer voorspeld werd voor de namiddag. Fietsers waren niet toegelaten, en zo moesten we dus als noodoplossing rondrijden langs Bagnères de Bouchon (of zoiets), Sainte-Marie de campan, en van daar de Aspin aanvatten, om dan af te draaien naar de Hourquette D’Arcizan. Na de middag kwam de zon er verrassend genoeg door, maar het weer bleef wisselvallig, en ik had het gevoel dat mijn lichaamstemperatuur helemaal ontregeld was: het ene moment zweette ik me te pletter, het andere kon ik niet stoppen met rillen van de kou. De aanloop naar de voet van de Aspin en bijhorende namiddagstop was een enorme lijdensweg, waarin ik meer dood dan levend aan het groepje bengelde. Na de namiddagstop ging ik op hetzelfde elan verder: ik bengelde constant op zo’n 2 meter van een groepje met renners die ik op deze reis normaal makkelijk achter mij laat op elke col. Ik voelde me alsof ik al 250 kilometer in de benen had! Het hoefde allemaal niet meer, en het ging niet meer ook! Gelukkig bleven we allemaal samen op de Hourquette, en de laatste afdaling naar het hotel viel ook al bij al nog wel mee qua temperatuur. Om 7 uur kwamen we in het dorp waar ons hotel was, en er hingen zowaar nog pijlen om ons op de Pla d’Adet te sturen (rechts in plaats van links, 100meter van het hotel), de tweede getimede klim van de dag (normaalgezien dus, na de geschrapte Tourmalet). Na 190 kilometer, minstens 1 dode vinger, gevoelloze voeten en een klam lijf was het genoeg geweest. Mijn dichtste concurrent op Strava (Tim & Mike en Lennie, in die volgorde zijn buiten categorie) Paul, die achter mij staat als 5e, heeft die laatste klim wel opgereden (net als Lennie, Tim & Mike), en zal daardoor dus 1 getimede klim meer gedaan hebben dan mij waardoor hij ineens boven mij staat in plaats van achter mij op basis van de klimtijden. Jammer voor het “klassement”, maar ik zal dus als 5e eindigen, terwijl ik in alle eerlijkheid de vierde beste klimmer ben denk ik. Maar alle respect voor Paul! (die trouwens ookal niet meer van de jongste is!). Ik kom eindelijk terug wat bij mijn positieven, en hoop maar dat ik snel herstel van deze enorm vermoeiende dag. Epic, maar toch bij momenten niet leuk meer. Morgen normaal beter weer en vanaf overmorgen weer stralende zon. Ik probeer op de getimede klimmen toch nog eens semi-voluit te gaan, maar in de eerste plaats genieten natuurlijk!!! Tot morgen! Nu welverdiend eten! Foto's vanop de Harcizan hieronder

Rustdag in Oloron!

2 croissants, 3 kommen ontbijtgranen, een ei, 2 glazen fruitsap, 3 sneden brood met confituur, Magret de Canard met frietjes, Café Liègois Dit alles voor half drie s' middags. Daarna een bezoek aan de Lindt chocoladefabriek, de consumptie van het aldaar gekochte waar is in volle gang. Dan volgt vanavond nog het gebruikelijke driegangen diner, en qua sport enkel dit:

Meer moet dat niet zijn;-)

Stage 5: Larrau - Oloron Sainte Marie

Eindelijk! Rustdag! Het waren 5 fantastische dagen, maar mijn lichaam kan na vandaag toch wel wat rust gebruiken, al is het gek hoe je je aanpast. Na de eerste dag denk je: “dit hou ik nooit vol”, maar vanochtend, na 800km in 4 dagen door het hooggebergte, sta je gewoon weer klaar voor opnieuw 200 kilometer door de Pyreneeën.

Vandaag bracht de rit ons door Spaans baskenland.

Main climbs: Soudet, Pierre St Martin, Port Larrau, Bagargui

<

De opwarmer van de dag was de col die we gisteren naar beneden reden vlak voor het slepende licht stijgende stuk op het einde. Ik voelde jammergenoeg opnieuw de knie (knieën intussen jammergenoeg) wat opspelen, en wou geen risico nemen dus hield wat in. Ik denk dat ik als 5^e of 6^e bovenkwam (= Spanje binnenreed). Eenmaal in Spanje was het enkel genieten: goede wegen, een echte beginnersafdaling, stralende ochtendzon (we waren in groep vertrokken om half 8). En dan, na ongeveer 5 kilometer afdaling: Krak! Spaakbreuk. Andy (mechanieker) gebeld, die was al aan de voormiddagstop, dus de dokter (die bij de laatste blijft), moest me komen ophalen. “Gelukkig” was Jen (Mike’s vrouw, rijdt koersen in de USA) al afgestapt (ik had het meteen in de mot dat ze een enorm slechte dag had, want in het eerste licht dalende stuk kon ze het wiel al niet houden), want ze bood me haar wiel aan! Daardoor kon ik dus (na 45 minuten wachten) simpelweg het wiel vervangen en verderrijden. Probleem was natuurlijk dat enkel de tragere renners nog achter mij kwamen, van de rest was, eenmaal beneden aan de voormiddagstop al geen spoor meer. Wachten op de traagsten had totaal geen nut, want na de voormiddagstop volgde eerst een relatief makkelijke klim, dan de Port de Sarrau (al wat lastiger, terug Frankrijk binnen), en na een korte waterstop bij het “Claud the Butler” team van Lee & Helen volgde een col van een kaliber dat ik nog nooit gezien had… kilometers van 12,5 ; 13; en 12% na elkaar. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een bord te zien dat een gemiddelde van 10% aankondigt voor de volgende kilometer!

Iets na die klim volgde de lunch, en daar zag ik eindelijk opnieuw de anderen. De voormiddag was alweer fantastisch, en ookal reed ik alleen, het was enorm genieten…Onbeschrijfelijk eigenlijk. De route die Philip Deeker heeft uitgetekend is echt fenomenaal. Zwaar, dat wel, op het sadistische af, maar adembenemend mooi!

Na de middag (mijn herstelde wiel stond klaar, thanks Andy!) volgde nog 1 zware klim in Frans Baskenland (Bagargui). Tim & Mike waren ver voor, maar Lennie hadden we aan de voet van de klim opnieuw in het vizier. Ik voelde me gek genoeg erg goed, en besloot nog eens voluit te gaan, ondanks de kniepijn. De klim had iets ardennees, met steile stukken door dorpjes, maar duurde iets te lang (de 4 km die op de weg stond was blijkbaar om op te tellen naar 10 en niet af te tellen naar 0). Naar het einde toe viel ik wat stil, maar het was toch leuk. Lennie kreeg ik niet meer te pakken (boven zag ik hem nog net niet zijn broek afsteken, darmen niet in orde), maar achter mij was in de verste verte niemand te bespeuren, en zo ging ik dus opnieuw alleen richting namiddagstop. Daar vertrok ik een kwartiertje later opnieuw voor het laatste 45 kilometer met nog 3 klimmetjes, oorspronkelijk met Mike & Tim, maar toen Mike even overnam voelde ik dat ik dat niet lang ging volhouden. Gelukkig raapten we toen net de vroeger vertrokken Schotten Johnny & Robert op, en zij zagen het (gelukkig;-)) ook niet zitten om in te pikken, en dus gingen we opnieuw met z’n drieën naar de finish in Oloron. Mike en Tim reden langzaam maar zeker weg, en bij ons nam Johnny 90% van de tijd de kop. Knap!

Hieronder enkele foto's van vandaag! Morgen rustdag, welgekomen!

Terug naar Frankrijk!

Baskenland

Stage 4: Argeles-Gazost to Larrau

Deze post is een dag te laat, aangezien we in een afgelegen Gîte in Frans Baskenland verbleven...Bij deze dus! Onderaan zie je hoe afgelegen precies, als je ziet wat de weg komt blokkeren;-) Col de Spandelles, Col de Marie-Blanque, Col d’Ichere, Col de Lie, Col de Soudet, Col de Sustary. Het is van dat! Vanochtend waren er slechts 4 die op het oorspronkelijk afgesproken startuur vertrokken: Tim, Mike, Paul en ikzelf. Al de rest vertrok vroeger uit schrik om gelost te worden of na 8uur pas binnen te komen (avondeten is steeds om 8 uur). Het was vanaf meter 100 klimmen geblazen met de col de Spandelles. Ik had geen super gevoel, maar kon in tegenstelling tot Paul relatief makkelijk mee met Tim & Mike, maar toen ik mijn knie een beetje voelde opspelen liet ik los in de laatste 3 kilometer. Na alweer een snelle en technische afdaling waarbij ik iedereen achterliet reed ik een heel stuk alleen, en toen Tim en Mike me opnieuw inhaalden voelde de knie terug een beetje normaal aan. Het was wat op en neer, steile neepjes, beetje zoals in de streek van Charlesville-Mézières, en aan de voormiddagstop haalden we de meeste renners die voor ons gestart waren in. Daarna wachtte ons de Col de Marie-Blanque, een relatief makkelijke col met maar 5 kilometer écht klimmen, maar ik deed het héél rustig om mijn linkerknie te sparen. Heel het gewricht deed pijn, en aan de middagstop vreesde ik het ergste, want er wachtte ons (na 2 steile maar niet zo lange cols) nog de beklimming van de Soudet (met daarin een stuk van 9km aan 9% gemiddeld!). Ik vertrok dan ook als één van de eersten na de lunch, met de Evans broers, Dave en Stuart. Enkel de Schotten Robert & Johnny waren nog vroeger weg. Op die eerste colletjes zag ik serieus af, maar ik kon in het groepje blijven hangen. In de eerste kilometers van de Soulor (zo’n 3 à 4% bergop) hing ik er ook maar wat aan, maar eenmaal de steilere pentes eraankwamen kwam ik in een goed ritme, liet mijn groepje achter en raapte ook de 2 schotten op. Toen ik bovenkwam was er in de verste verte niemand te bespeuren (gelukkig waren er waterflessen achtergelaten aan duidelijk aangeduide plaatsen). Ik daalde zo’n 6 kilometer af, om dan nogmaals 6 kilometer te klimmen tot het laatste hoge punt van de dag. Van daar, nog steeds alleen, was het zo’n 25 kilometer “straight downhill”. Toen ik als eerste aan de namiddagstop arriveerde, was mijn rug helemaal verkrampt en probeerde ik mijn rug en benen opnieuw wat soepel te maken, iets dat niet echt lukte. Ik vertrok zo’n halfuurtje later opnieuw met de Schotten voor de laatste 30 kilometer, waarin nog 1 steile klim lag. Niet lang, maar ik moest ze toch zo’n 20-30 meter geven, die ik al bij al relatief snel opnieuw kon toerijden. De laatste 15 kilometer waren lichtjes in stijgende lijn, en ineens, gek genoeg en compleet onverwachts want het beste was er ruimschoots af, kreeg ik een soort “flow” gevoel. Ik nam resoluut de kop, en met z’n drieën ging het aan een hels tempo richting de Gite waar we vanavond slapen. Het was afzien, maar tegelijk ook genieten. Meer dan 8 uur in het zadel al, op je tandvlees zitten, en toch sterk genoeg zijn om nog een paar kilometer te knallen, héérlijk gewoon! De cola hier op het terras smaakte heerlijk, en ook het napraten was enorm gezellig. Dinner is hier bijna “served”, maar ik wil jullie dit stukje Schotse humor niet onthouden: blijkbaar krijgen we een half kieken vanavond, en toen ik vroeg wat er daarbij geserveerd werd antwoordde Robert droog: “The other half!”. Ik lag plat… maar dat kan ook door de inspanning zijn;-). Overmorgen rustdag, het wordt tijd, want ik begin me precies een oud ventje te voelen als ik uit bed stap s’ ochtends. Hasta Manana!

Dag 3: Bagnères de Louchon - Argeles Gaost

Wat een dag alweer! meer dan 5000 hoogtemeters! (al zegt Garmin foutiefhéél wat minder) Als je 9 uur in het zadel zit maak je zo enorm veel mee op 1 dag dat het bijna niet te vatten is in een blogbericht. Toch maar proberen... Vandaag werd regen voorspeld (en die hebben we ook het grootste deel van de dag gehad, al werden we eerder nat van steeds opnieuw door de wolken te rijden dan van heuse regenbuien), en van bij de start moesten we de Peyresourde op. De "zwakkeren" (slaat eigenlijk nergens op, bon, de tragere renners) waren een halfuur voor ons vertrokken. Phil had gevraagd aan de renners van de snelle groep om elkaar niet kapot te rijden op de eerste klim, omdat in de vorige CCC editie dit vroeger vertrekken ertoe leidde dat de ontbijten op den duur naar binnen geramd werden om toch maar vroeg te kunnen vertrekken, omdat je anders al van bij de start erafgereden werd en de dag grotendeels alleen door moest zien te komen. Gek genoeg was het dan ook Phil zelf die een snel tempo oplegde van bij de voet. Ik voelde me verschrikkelijk slecht. Had het al vanochtend gevoel (eigenlijk na 4uur nog met moeite een oog dicht gedaan btw): uit bed komen op zich was al een inspanning. Alles deed pijn. Ik moest echt aanklampen op die eerste klim, maar naarmate de klim vorderde bleef enkel Lennie voor mij, Phil en Tim uitrijden, en ik begon er zowaar door te komen. De rest volgde op respectabele achterstand. In de afdaling had ik al een eerste keer vandaag geluk: mijn voorwiel raakte een steen die ik niet gezien had, ik sloeg weg maar kon gelukkig corrigeren. Daarna volgde onmiddellijk de eerste getimede klim van de dag: de Col d'Aspin. Mijn slechte gevoel was compleet weg, en ik stoomde lekker door (zowaar 3e op Strava;-)). Mike achterhaalde me (onverwachts) nog, en hij stoof me op z'n grote plateau voorbij. Wat een beest op de fiets, mijn roommate! Echt een toffe col die Aspin, redelijke loper, mijn ding:-). Oh ja, ook hier was Lennie voor mij. Col 3 (Col de Beyrede) vlak voor de voormiddagstop was een geflipt ding. stukken 18%, véél te lang! “Proper Hard”, zoals Dan Cavendisch citeerde. Die voormiddagstop was zéér welkom, na 3 cols had ik serieus honger! We hebben er trouwens een sport van gemaakt om op alles (suikerwafels, alle soorten koeken) choco te smeren, kwestie van genoeg calorieën binnen e krijgen;-). Van de voormiddagstop ging het naar de middagstop, in het gezelschap van Johnny & Robert, 2 schotten, over een lastig parcours, maar we bleven met z’n drieën samen. Net na de middag moesten we de Col de Couret op, lastig ding, opnieuw steil. Van daaruit ging het golvend naar de namiddagstop, en vandaar zowaar een vlak stuk naar Argeles-Gazost. Daar hadden we de keuze: rechtsaf naar het hotel, of linksaf, 17km klim naar Hautacam (Col de Tramassel, nog 2 km hoger). Rechtsaf natuurlijk! Al was ik al snel op mijn eigen tempo aangewezen. De turbo stond definitief uit, en vlak voor de top van deze erg mistige berg haalde een groepje van 3 (Stuart, David & Jonathan) me zowaar opnieuw in, nadat ik hen enkele kilometers eerder ingehaald en achtergelaten had. Ik had wat teruggeschakeld omdat ik een lichte kniepijn voelde opkomen, en zij raakten blijkbaar goed onder stoom. Eenmaal boven (Garmin nodiggehad om in de mist de weg te vinden), waren de weergoden ons gunstig gezind: het wolkendek opende zich gedurende 5 minuten en onthulde een fantastisch panorama. Even snel als de opklaring kwam, was ze ook weer weg, en de afdaling was vooral opletten (uitwerpselen van loslopende koeien, en zo zijn er hier in de Pyreneeën veel) zijn spekglad! Terwijl ik afdaalde (rond een uur of half 7), kwam ik Kelvin tegen: een brandweerman van the Isle of Wight, die geld inzamelt voor een overleden collega door de honderd cols te rijden. Hij is één van de zwakkere, maar koos er toch voor om de Hautacam nog op te rijden. Tonnen respect!!! Al hoop ik wel dat hij door dit soort exploten zijn kansen op het uitrijden van de CCC niet gaat hypothekeren… Soit, alweer een lastige maar fantastische dag, het is al laat nu, en morgen wacht alweer een zware dag, ik kruip onder de wol!

Dag 2: thank God for compact!

Eerst het slechte nieuws: mijn achterwiel blijft maar krijsen als een varken dat geslacht wordt, en ik zie net dat er een gat van ongeveer 2mm in mijn bidon zit, geen idee hoe dat erinkomt. Gelukkig heb ik een reservebidon mee...En dat wiel, dat is hopelijk vanavond definitief in orde, zoniet wordt het een reservewiel. Cols van vandaag: Col de Port, Col de Peguerre (13% gemiddeld, stukken van 18%, 4km lang), Col de Crouzette, Col de Portet, Portet d'Aspet, Col des Ares & Port de Bales. Op de briefing gisteren had Phil ons nog gewaarschuwd voor het magnetische veld dat in de laatste 3-4 kilometer van de Port de Bales ligt en dat kettingen kan doen overslaan. English Humor;-). Hij verwees naar "Chaingate" (Contador & Schleck) in de tour 2010. Maar hij had wel gelijk: alles ademde op die slotklim nog "Tour 2010" uit. We verblijven trouwens in Bagnères de Louchon, aankomstplaats van die bewuste etappe, in hotel "Le Majestic". En ik moet zeggen, het heeft zijn naam niet gestolen;-). Maar dit was de slotklim, laat me beginnen bij het begin. Na zo'n 25 kilometer opwarming volgde de eerste klim van de dag: Col de port. Voor de meesten onder ons dan toch, 2 renners zijn voor dag en dauw vertrokken om op een relatief normaal uur binnen te zijn... Op die col de port bepaalde Lennie het tempo. Voor mij ging het ietsje te snel, en mijn tempo was dan ook weer te snel voor de rest blijkbaar, want ik kwam als tweede boven (Tim, de zotte Amerikaan en Mike Simpson, mijn roommate, mengen zich om verschillende redenen nooit in niet getimede klimmen, dus ik laat ze buiten beschouwing, goed wetende dat ze als ze zouden willen altijd en overal als eerste boven zouden zijn). Na de afdaling volgde de Peguerre: een 4 kilometer lang steil beest. "Thank God for Compact!" was alweer mijn devies van de dag. Ik zou echt niet weten wat ik hier met mijn 39*27 zou kunnen doen... Al bij al ook hier relatief fris boven gekomen, en eerlijkgezegd voelde ik me goed gerecupereerd van gisteren. De wekker die elke dag om 6u10 afgaat om om halfzeven in fietskledij aan het ontbijt te zitten doet natuurlijk wel pijn:-s... Daarna afdaling, Col de Portet en lunch. Niets speciaals over die Portet te vertellen, al is het landschap eigenlijk overal écht adembenemend, veel ruiger en desolater dan de Alpen! Na de lunch volgde de Portet d'Aspet, waar Casartelli jammerlijk overleden is in de afdaling die wij nu ook naar beneden reden. Deze foto is bij de "Casartelli Memorial"...

Phil had ons gewaarschuwd, en inderdaad, de afdaling is héél tricky, en naarmate je sneller en sneller gaat worden de bochten korter en onvoorspelbaarder....Op de klim zelf moest ik enkel Paul (een al wat oudere (45-50?)) klimgeit laten voorgaan, maar voor al de rest lag ons tempo te hoog. Ik reed op mijn eigen tempo naar boven. Met z'n tweeën reden we tot aan de namiddagstop, waar we op de anderen (nu ja, het achtervolgend pelotonnetje van +- 6 à 8 man) wachtten om samen de vals platte aanloop naar de Port de Bales aan te vatten. Man, wat voor een tempo werd daar ontwikkeld! Ik had het écht zwaar, hing er met moeite aan, en smeekte opdat de klim zou beginnen. Op de steilere pentes zijn de trekkers van het vlakke ineens heel wat minder waard... Ik had niettemin mijn slechtste moment van de dag op deze aanloop naar de Bales. Paul en later Dan voelden hun benen niet in het begin van de Bales en gingen er vandaar op de eerste kilometers die rond de 3% gemiddeld zijn. Ik zocht een eigen ritme, en enkel een Schot (naam even kwijt, we noemen hem John;-)) ging mee. Eigenlijk wel grappig, hij maakte er een beetje een koers van had ik de indruk, maar ik durfde mijn hand in het vuur steken dat hij er vanaf het écht steil werd er meteen ging afliggen, en zo geschiede. Enkel Tim Smith kwam me traditiegetrouw nog voorbijgestoven op 1,5 km voor de top, maar voor de rest kwam van achter mijn niets meer. Als 4e boven dus, niet mis, ik denk een 6e of 7e tijd in totaal, al moet ik toegeven dat dat er eigenlijk écht niet toe doet. Ik heb gewoon geen "racepoeder" meer in mij na zo'n afstand, en het is gewoon tempo rijden, en al bezig zijn met morgen en recupereren. Leuk vandaag was wel dat ik iedereen uit het wiel reed in de afdaling, en dus helemaal alleen en als eerste Bagnères de Louchon binnenreed. Speciaal gevoel, zoals er op deze reis al veel geweest zijn en er nog veel zullen volgen. Bijna dinnertime, tot morgen! (Oh ja, hier nog een foto van onze typische lunch met het "Claud the Butler" team: Lee & Helen)

CCC Dag 1!

Col de Bataille, Col du Tribi, Col du Linas, Col de St Louis, Col de Port de Pailheres, Col de Pradel, Col des sept frères, Col de Marmare, Col de Chioula

BAM! 9 cols alstublieft! duidelijk iets dat mijn lijf niet gewoon is! Eigenlijk was het tot de middag maar een beetje opwarmen (geen enkele col boven 1000 meter), maar er werd toch snel gereden. Ik kon me telkens handhaven in het eerste groepje. Direct na de lunch moesten we eerst nog zo'n 15 kilometer vals plat aan zo'n 3% klimmen naar de voet van de Port de Pailhères. Ik zat in een groepje met Lennie, Mike Simpson (41 jarig beest, rot van talent, ik had hem mijn leeftijd geschat:-s), David (iets oudere bijter, naar het schijnt beste goudsmid van Londen en ver daarbuiten) en Dan (anesthesist bij de Navy, net terug van Afghanistan). Het ging snel... érg snel... zo snel dat ik mijn hartslag omhoog zag springen naar waarden die me op dit moment van de reis op zo'n stuk weg niet verstandig leken. Toen Dan dan ook nog eens serieus versnelde na een kopbeurt van Lennie (van kopbeurten was bij mij geen sprake), besloot ik los te laten. David volgde mijn voorbeeld.

Samen reden we naar de voet van de Pailhères. De eerste kilometers waren goed te doen, maar daarna... Jawadde... van een oplawaai gesproken. Een gemiddelde van geen tien km/u, moeten vechten tegen het braken, boven moeten gaan neerliggen... 't was erg... En toch stak enkel Tim Smith (de übersterke Amerikaan van gisteren) me voorbij. Voor de rest... niemand... Ik kwam als vijfde boven, en denk dat ik ook de vijfde tijd zal hebben. het feit dat enkel Tim me voorbijstak, en als je ziet hoe ik die klim beleefd heb, dan kan je alleen maar enorm veel respect hebben voor alle anderen die er nog zoveel langer over gedaan hebben (we hebben namelijk ook nogal enkele "grote" jongens mee...). Eerlijk gezegd waren de "Timed climbs" het verst van mijn zorgen vandaag. Toekomen, als het enigzins kan met wat reserve voor de dagen die komen, niet afstappen, geen kwetsuren opdoen,... IT WAS HARD! maar ook leuk;-). Op de klim die direct naar de Pailhères volgde voelde ik me al terug wat normaler. Vermoeid natuurlijk (ik ben het niet echt gewoon om na 6 uur op de fiets mijn 6e col van de dag te beklimmen), maar het ging...Wel nog grappig: na die zesde klim had ik aan David beloofd om boven te wachten. Uiteindelijk heb ik daar 45 minuten gestaan omdat hij zich niet goed voelde. We zetten dan eindelijk aan, en er volgt meteen een technische afdaling. Enkel Dan kon mij volgen, en zo reden we dan uiteindelijk toch maar met 2 de laatste 40 kilometer uit:-).

Bij aankomst waren er nootjes voorzien, maar geen drank, waarop een andere renner opmerkte dat ze bier serveerden in de bar. "Alright, Nuts & Beer"!;-)

Dinnertime binnen een halfuurtje, ga nog even met de collegarenners de rit van vandaag overlopen. Gistern was het avondeten dik in orde (3 gangen, méér dan genoeg, wijn en brood a volonté,...) Vandaag zal het er ook zeker ingaan!

Dag 0: Rivesaltes!

(In Dutch, since I figure most of my readers will be the people close to me at home. Maybe afterwards I'll take the time to translate. For now, let google do the work;-))

Hier zit ik dan! 13u30, Rivesaltes, 8 km van Perpignan. Gisteren na een treinreis van zo'n 7 tal uren aangekomen (viel goed mee, dankzij Jo Nesbo ;-)).

Gisterenavond rond kwart voor tien was organisator en officieel "Fietszot" (net versie 1 van CCC gedaan, klaar voor een tweede keer, en al Paris-brest-Paris gereden ook vlak hiervoor!)  Philip Deeker zoals afgesproken aan het station van Perpignan om ons af te halen. Ons= ikzelf en Jonathan en David Evans (what's in a name;-)). 2 andere deelnemers, die toevallig voor mij zaten in de trein, en Davis was zo vriendelijk me te helpen met m'n fietstas op de trein. Prettige kennismaking!

Gisterenavond waren de deelnemers die hier al waren nog op restaurant ietsje verder, dus ik ben maar gewoon naar mijn kamer gegaan en redelijk vroeg gaan slapen met de Franse Simpsons op de achtergrond;-)

Deze ochtend dan al kennis gemaakt met het team van "Claud the Butler" dat ons zal bevoorraden, en met onder andere Israëler Lenny en Amerikaans koppel Tim & Jen. Met hen ben ik na het ontbijt even rustig een 70 tal kilometer gaan rijden, al wilde Tim wel even de benen testen op een colletje. Ik kon op het eerste deel volgen, maar zag mijn hartslag (hopelijk door de warmte;-)) enorm oplopen, en besloot dat ik bij deze mijn lichaam wel een duidelijke prikkel gegeven had en liet hem rijden. de rest van de klim was rustig met Jen, die trouwens helemaal niet ver achter zat! Pas zonet zag ik dat daar blijkbaar ook een Strava segment is, waar ik door het even inhouden en wachten op Jen dus laatste sta nu, damn you Strava!;-)





Bon, zoals jullie hieronder zien binnen enkele uurtjes briefing en daarna dinner, ik ga dus nog even wat van de Zuid-Franse zon genieten! Btw, als ik de verhalen mag geloven zou het puur door tijdsgebrek weleens moeilijk kunnen worden om dagelijks iets op de blog te posten of om zelfs maar mijn trainingen geuploadet te krijgen... On verra!

The new toy: STRAVA!

And KoM on the Côte de Beffe (long version)! I guess my suffering on the last 20K wasn't a false feeling, given that after 70K I was riding in 205th position, and I finished as 120th!

Vélomédiane 2011

Na een relatief rustig weekje met 2 looptrainingen en de woensdagrit langs de schelde was het zaterdag Crique tijd! Na mijn 107^e plaats in 2008 en mijn 73^e in 2009 was vorig jaar (189^e) ontgoochelend. Het was meteen de laatste rit van het seizoen 2010, en het duurde meer dan een maand vooraleer ik mijn fiets opnieuw van stal haalde! Dit jaar was mijn ambitie opnieuw top 100. Delphine had me al een tijdje geleden beloofd dat ze ging meegaan om te bevoorraden, en zo geschiedde. Om kwart na 5 zetten we koers naar La Roche. Aan de start al meteen wat oude bekenden tegengekomen, waaronder ook Bram (3^e op Honesty Tour), die met torenhoge ambities (top 50!) aan de start stond. Delphine verzorgde ook zijn bevoorrading.

Ik voelde al op de eerste klim dat ik beter weg was als vorig jaar. Jammergenoeg niet zo goed als in 2008 of 2009 toen ik met de eersten meewas. Ik zat in een tweede groep., waarin ik me goed kon handhaven. Vorig jaar werd ik er vlak na de eerste helling al overal uitgewaaid! Wat wel hetzelfde was als vorig jaar is dat ik op de eerste klim een stekende pijn had in mijn linkerbeen, waardoor ik het gevoel had niet voluit te kunnen gaan. Waarschijnlijk een gevolg van het stilstaan aan de start tussen 8 & 9, maar daar is nu eenmaal niet veel aan te doen denk ik (misschien wat op en neer springen volgend jaar?;-)).

Bij het opdraaien aan de Côte d’Hyves zat ik dus in een tweede groepje, en ik had het lastig, maar bleef eraanhangen. Een vijftiental kilometer verder (ik weet niet precies waar, maar het is een relatief lang stuk bergaf op een brede baan) hing ik opnieuw nog net aan de tweede groep, toen er voor mij enkelen begonnen te eten en een gat lieten, en we kregen het niet meer dicht! Ik was er zowaar uitgereden op een stuk bergaf!!! Ik kon mezelf wel vervloeken, hoe amateuristisch! Bon, even later werd ik dan opgeraapt door een derde groep, die samenbleef tot de voet van de Haussire. Daar had ik niet de indruk dat ik veel renners moest laten voorgaan, integendeel, we reden naar enkelen gelosten uit de eerdere groepjes toe. Op de Samrée dan (waar Delphine een eerste keer ging bevoorraden) reed ik definitief naar het voorliggende groepje van een man of 15 toe, samen met een andere renner. Net toen wij de sprong maakten zag ik dat ook het groepje waar wij naartoe reden een vooroprijdende grotere groep in het vizier kreeg, hetgeen onze inhaalspoging er niet makkelijker op maakte. Toch lukte het, en onze groep reed even later ook het gat op de groep voor ons dicht. Het ging niet erg snel, en daardoor kon er ook bij ons nog een vijftiental renners aansluiten. Zo vormde zich een groep van +- 50 man, die het grootste deel van de rit zou samenblijven.  Het kon op vele momenten een pak sneller, hetgeen mij wel wat frustreerde aangezien ik op zo’n domme manier uit een eerdere groep had moeten lossen, maar dan had ik maar sterker en attenter moeten zijn. Ik voelde me niet sterk genoeg om zelf het tempo hoog te houden, en liet me meedrijven.

Op de Rideux had ik het traditiegetrouw erg lastig, maar kon ik me toch in de top tien handhaven. Ik wist dat de Beffe mijn uitslag ging bepalen: aangezien ik in zo’n grote groep nog zat kon een zwak moment daar of in de daaropvolgende slopende kilometers een enorm verschil betekenen in de uiteindelijke uitslag. Op de Beffe stond Delphine een laatste keer, en ik passeerde haar op een erg lastig moment. Er reed een tiental man weg, ik moest 5 à 10 meter laten, en kon maar net mijn bidon wegsmijten en een nieuwe aannemen. Op de top trok ik een spurtje dat mijn beenspieren zowat in stukken scheurde, maar in de bocht naar rechts maakte ik nog net de aansluiting met de eerste 10 van het groepje. De rest lag definitief overboord, want het viel geen moment meer stil. Integendeel, we raapten nog erg veel geloste enkelingen op, en zelden kon er nog iemand aanpikken. Hier heb ik echt nog veel plaatsen gewonnen! Al heeft het wel een hoge prijs gekost: de kilometers na de Beffe waren misschien wel één van de zwaarste momenten ooit op de fiets tot hiertoe… Het ging me eigenlijk constant net te snel, en van elk (zeldzaam) dalend strookje maakte ik gebruik om toch maar te proberen enkele plaatsjes in ons toch al kleine groepje op te schuiven om toch maar wat marge te hebben mocht ik ineens het tempo niet meer kunnen volgen. Ik zag enorm af, maar besefte dat nu lossen mij nog erg veel plaatsen ging kosten (zie ook Marjolein Truyens die dit meemaakte, en ons groepje zag voorbijstuiven). Puur op wilskracht lukte het me om aan te klampen, en toen ik na Dochamps de top tussen de twee “wouden” zag liggen wist ik dat ik niet meer ging lossen. Na de afdaling naar La Roche passeerde ik de finish als vierde van onze groep, na 5u31. Ik ben onderweg wel mijn chipkaartje verloren, maar volgens mijn tijd en de nummers die zich in mijn buurt bevonden ben ik in deze crique 115^e geworden. Na het eerste tussenpunt reed ik (volgens mijn gedeeltelijk diploma, want toen had ik mijn kaartje nog) pas op de 200^e plaats, een mooie remonte dus toch nog! Al bij al ben ik erg tevreden met mijn uitslag. Top 100 heb heb ik dan wel niet gehaald, maar het scheelde niet veel, en ik heb na mijn wanprestatie vorig jaar dit jaar toch de bevestiging gekregen dat ik het wel degelijk nog in me heb en dat 2009 geen toevalstreffer was: beter dan ooit op Les 3 ballons dit jaar, en nu ook een mooie klassering in de Vélomédiane. Alles lijkt nu klaar om met een goed gevoel de winter in te gaan (eerst nog een “grote ronde”, de Cent Cols Challenge, om de motor nog wat te vergroten met het oog op de komende jaren). Naar volgend jaar toe, specifiek voor de criquielion: proberen onthouden dat het een lange dag is, en om zeker niet alle ambitie op te geven na een eventuele  slechte start, al is die natuurlijk heel belangrijk en kan je er al heel veel verliezen.

Daarnaast: bij de start van deze Crique woog ik 67 kilo, als je weet dat ik sinds december 2010 nog zelden meer dan 65.5 gewogen heb, dan denk ik dat ik als ik me vorig jaar iets beter verzorg op/na Honesty Tour, hier ook zeker nog wat marge heb…Langs de andere kant: blijkbaar kan ik ook mooie uitslagen rijden als de vorm goed is, ookal is het gewicht niet 100%...Volgend jaar top 100, geen excuses!

Daarnaast ook nog een dikke proficiat aan Bram die 44^e geworden is! Topklasse, ben benieuwd wat die de komende jaren nog allemaal uit zijn benen kan toveren. Ik kan er alleen maar trotser op zijn dat ik hem achter mij gelaten heb ik de Honesty Tour.

Tim & Cyriel hebben ook een erg knappe rit achter de rug, al had Cyriel wel pech en kwam Tim alweer net enkele minuten tekort voor Goud.

Last but not least: Bedankt Delphine! Voor de perfecte bevoorrading en aanmoedigingen! En bij deze de belofte dat ik op de volgende gelegenheden zal proberen om toch 1 woordje tegen jou te zeggen, hoe lastig ik het ook heb;-). You were great!

Als afsluiter nog enkele leuke foto's...

Delphine is niet tevreden met mijn positie op de Hives;-) 

Tim (Leopard) en Cyriel ietsje verder

Met dank aan Delphine!

Bram op 1!

Ik in Cervélo outfit