Vélomédiane 2011

Na een relatief rustig weekje met 2 looptrainingen en de woensdagrit langs de schelde was het zaterdag Crique tijd! Na mijn 107^e plaats in 2008 en mijn 73^e in 2009 was vorig jaar (189^e) ontgoochelend. Het was meteen de laatste rit van het seizoen 2010, en het duurde meer dan een maand vooraleer ik mijn fiets opnieuw van stal haalde! Dit jaar was mijn ambitie opnieuw top 100. Delphine had me al een tijdje geleden beloofd dat ze ging meegaan om te bevoorraden, en zo geschiedde. Om kwart na 5 zetten we koers naar La Roche. Aan de start al meteen wat oude bekenden tegengekomen, waaronder ook Bram (3^e op Honesty Tour), die met torenhoge ambities (top 50!) aan de start stond. Delphine verzorgde ook zijn bevoorrading.

Ik voelde al op de eerste klim dat ik beter weg was als vorig jaar. Jammergenoeg niet zo goed als in 2008 of 2009 toen ik met de eersten meewas. Ik zat in een tweede groep., waarin ik me goed kon handhaven. Vorig jaar werd ik er vlak na de eerste helling al overal uitgewaaid! Wat wel hetzelfde was als vorig jaar is dat ik op de eerste klim een stekende pijn had in mijn linkerbeen, waardoor ik het gevoel had niet voluit te kunnen gaan. Waarschijnlijk een gevolg van het stilstaan aan de start tussen 8 & 9, maar daar is nu eenmaal niet veel aan te doen denk ik (misschien wat op en neer springen volgend jaar?;-)).

Bij het opdraaien aan de Côte d’Hyves zat ik dus in een tweede groepje, en ik had het lastig, maar bleef eraanhangen. Een vijftiental kilometer verder (ik weet niet precies waar, maar het is een relatief lang stuk bergaf op een brede baan) hing ik opnieuw nog net aan de tweede groep, toen er voor mij enkelen begonnen te eten en een gat lieten, en we kregen het niet meer dicht! Ik was er zowaar uitgereden op een stuk bergaf!!! Ik kon mezelf wel vervloeken, hoe amateuristisch! Bon, even later werd ik dan opgeraapt door een derde groep, die samenbleef tot de voet van de Haussire. Daar had ik niet de indruk dat ik veel renners moest laten voorgaan, integendeel, we reden naar enkelen gelosten uit de eerdere groepjes toe. Op de Samrée dan (waar Delphine een eerste keer ging bevoorraden) reed ik definitief naar het voorliggende groepje van een man of 15 toe, samen met een andere renner. Net toen wij de sprong maakten zag ik dat ook het groepje waar wij naartoe reden een vooroprijdende grotere groep in het vizier kreeg, hetgeen onze inhaalspoging er niet makkelijker op maakte. Toch lukte het, en onze groep reed even later ook het gat op de groep voor ons dicht. Het ging niet erg snel, en daardoor kon er ook bij ons nog een vijftiental renners aansluiten. Zo vormde zich een groep van +- 50 man, die het grootste deel van de rit zou samenblijven.  Het kon op vele momenten een pak sneller, hetgeen mij wel wat frustreerde aangezien ik op zo’n domme manier uit een eerdere groep had moeten lossen, maar dan had ik maar sterker en attenter moeten zijn. Ik voelde me niet sterk genoeg om zelf het tempo hoog te houden, en liet me meedrijven.

Op de Rideux had ik het traditiegetrouw erg lastig, maar kon ik me toch in de top tien handhaven. Ik wist dat de Beffe mijn uitslag ging bepalen: aangezien ik in zo’n grote groep nog zat kon een zwak moment daar of in de daaropvolgende slopende kilometers een enorm verschil betekenen in de uiteindelijke uitslag. Op de Beffe stond Delphine een laatste keer, en ik passeerde haar op een erg lastig moment. Er reed een tiental man weg, ik moest 5 à 10 meter laten, en kon maar net mijn bidon wegsmijten en een nieuwe aannemen. Op de top trok ik een spurtje dat mijn beenspieren zowat in stukken scheurde, maar in de bocht naar rechts maakte ik nog net de aansluiting met de eerste 10 van het groepje. De rest lag definitief overboord, want het viel geen moment meer stil. Integendeel, we raapten nog erg veel geloste enkelingen op, en zelden kon er nog iemand aanpikken. Hier heb ik echt nog veel plaatsen gewonnen! Al heeft het wel een hoge prijs gekost: de kilometers na de Beffe waren misschien wel één van de zwaarste momenten ooit op de fiets tot hiertoe… Het ging me eigenlijk constant net te snel, en van elk (zeldzaam) dalend strookje maakte ik gebruik om toch maar te proberen enkele plaatsjes in ons toch al kleine groepje op te schuiven om toch maar wat marge te hebben mocht ik ineens het tempo niet meer kunnen volgen. Ik zag enorm af, maar besefte dat nu lossen mij nog erg veel plaatsen ging kosten (zie ook Marjolein Truyens die dit meemaakte, en ons groepje zag voorbijstuiven). Puur op wilskracht lukte het me om aan te klampen, en toen ik na Dochamps de top tussen de twee “wouden” zag liggen wist ik dat ik niet meer ging lossen. Na de afdaling naar La Roche passeerde ik de finish als vierde van onze groep, na 5u31. Ik ben onderweg wel mijn chipkaartje verloren, maar volgens mijn tijd en de nummers die zich in mijn buurt bevonden ben ik in deze crique 115^e geworden. Na het eerste tussenpunt reed ik (volgens mijn gedeeltelijk diploma, want toen had ik mijn kaartje nog) pas op de 200^e plaats, een mooie remonte dus toch nog! Al bij al ben ik erg tevreden met mijn uitslag. Top 100 heb heb ik dan wel niet gehaald, maar het scheelde niet veel, en ik heb na mijn wanprestatie vorig jaar dit jaar toch de bevestiging gekregen dat ik het wel degelijk nog in me heb en dat 2009 geen toevalstreffer was: beter dan ooit op Les 3 ballons dit jaar, en nu ook een mooie klassering in de Vélomédiane. Alles lijkt nu klaar om met een goed gevoel de winter in te gaan (eerst nog een “grote ronde”, de Cent Cols Challenge, om de motor nog wat te vergroten met het oog op de komende jaren). Naar volgend jaar toe, specifiek voor de criquielion: proberen onthouden dat het een lange dag is, en om zeker niet alle ambitie op te geven na een eventuele  slechte start, al is die natuurlijk heel belangrijk en kan je er al heel veel verliezen.

Daarnaast: bij de start van deze Crique woog ik 67 kilo, als je weet dat ik sinds december 2010 nog zelden meer dan 65.5 gewogen heb, dan denk ik dat ik als ik me vorig jaar iets beter verzorg op/na Honesty Tour, hier ook zeker nog wat marge heb…Langs de andere kant: blijkbaar kan ik ook mooie uitslagen rijden als de vorm goed is, ookal is het gewicht niet 100%...Volgend jaar top 100, geen excuses!

Daarnaast ook nog een dikke proficiat aan Bram die 44^e geworden is! Topklasse, ben benieuwd wat die de komende jaren nog allemaal uit zijn benen kan toveren. Ik kan er alleen maar trotser op zijn dat ik hem achter mij gelaten heb ik de Honesty Tour.

Tim & Cyriel hebben ook een erg knappe rit achter de rug, al had Cyriel wel pech en kwam Tim alweer net enkele minuten tekort voor Goud.

Last but not least: Bedankt Delphine! Voor de perfecte bevoorrading en aanmoedigingen! En bij deze de belofte dat ik op de volgende gelegenheden zal proberen om toch 1 woordje tegen jou te zeggen, hoe lastig ik het ook heb;-). You were great!

Als afsluiter nog enkele leuke foto's...

Delphine is niet tevreden met mijn positie op de Hives;-) 

Tim (Leopard) en Cyriel ietsje verder

Met dank aan Delphine!

Bram op 1!

Ik in Cervélo outfit

Laatste dag Honesty Tour

Honesty Tour rit 5

Dit hadden jullie nog tegoed: verslag van de laatste dag Honesty Tour:

Op de rustdag deed ik het rustig aan, en daalde ik samen met Bram met de auto af naar het dal, waar we een uurtje losfietsten. Het mocht helaas niet zijn, op de dag na de rustdag had ik een erg slechte dag. Lag het aan de insectenbeet (bij rechteronderbeen stond erg opgezwollen), aan de rustdag waardoor mijn lichaam was “stilgevallen”?...Geen idee. Feit is dat het op de Forclaz voor geen meter liep, en net als op de col de Pré was ik als voorlaatste boven en verloor ik een tweetal minuten op dichtste achtervolger in het klassement Bram. Op de laatste getimede klim van deze Honesty Tour (Les Saisies, via Bisan 1500 maar deze keer niet vanuit Villard-sur_Doron), voelde ik me ietsje beter, maar opnieuw moest ik tijd prijsgeven (en veel: 4min). Ik ging op deze laatste col wel voldoende lang mee om zeker te weten dat mijn tweede plaats gered ging zijn, en daarna ontbrak het een beetje aan drive en frisheid om nog mee te strijden. Toch proficiat aan Pieter H, Pieter G & Bram, zij smeten zich nog een laatste keer!

En zo is er alweer een Honesty Tour voorbij. Alweer 2^e, net zoals in 2006,2009 en 2010. In 2007 was ik ziek, en in 2008 moest ik de derde plaats aan Bruce laten. Bram leek een titelkandidaat te zijn, maar bleek (nog) niet de nodige ronde-skills te hebben, al heeft hij zeker wel Pieter H-achtige exploten in petto. Benieuwd naar de gevechten van volgend jaar!

Tijd misschien ook om even mijn persoonlijke Honesty Tour te evalueren. Op deze Honesty Tour was ik goed tot zeer goed, maar niet zo super als in 2009. Ik heb wel veel geleerd uit vorig jaar, in die zin dat ik gedurende het seizoen twee keer voelde dat ik te vermoeid aan het worden was en daardoor het 2 keer een tiental dagen rustiger aan gedaan heb, met succes voor de periode die volgde.

Iets om te onthouden voor mezelf is misschien toch niet teveel overdrijven met het eten op meerdaagse fietsreizen. Bijkomen zoals na deze Honesty Tour het geval was heeft volgens mij toch een negatieve weerslag op de conditie, ondanks de geleverde trainingsarbeid. Daarnaast: niet vergeten dat het een meerdaagse fietsreis is. Goede dagen en momenten worden afgewisseld met slechte, maar de reis is lang, er moeten meerdere cols per dag beklommen worden en iedereen kan een slechte dag of een slecht moment hebben. In die zin is het jammer dat Bram ziek geworden is, al denk ik niet dat ik daardoor tweede ben geworden, daarvoor heeft hij ook in de daaropvolgende dagen teveel tijd verloren op de begincols van de ritten, waar hij moeilijk onder stoom kwam. Het verschil zou echter wel héél wat kleiner geweest zijn zonder zijn keelpijn op dag 2!

Nu ben ik erg benieuwd naar de Vélomédiane van aanstaande zaterdag. Ik ben enkele kilo’s zwaarder dan mijn scherpste gewicht, maar voel me goed in vorm, en ik denk dat dat extra gewicht voor een koers als de Vélomédiane geen onoverkomelijk probleem is. Het zou wel leuk zijn mocht ik er voor de CCC toch nog een beetje afkrijgen, al is het misschien niet aan te raden om al aan het begin van zo’n zware reis superscherp te staan.

Naar 2012 toe wil ik proberen om wat doelgerichter te trainen, en eindelijk eens een lactaattest af te nemen hiervoor. Ik leg er me nu al bij neer dat ik tot en met eind februari zo goed als alles op mijn eerste marathon zet, en dat ik dus een stuk later als normaal in optimale fietsvorm zal komen. Hopelijk op tijd voor de Tour of Wessex en les 3 ballons, maar dat is nog héél ver weg! Maart en april beloven alvast lastige maanden op de fiets te worden, tenzij de marathontrainingen overdraagbaar zijn naar de fiets, maar daar vrees ik een beetje voor.

Honesty Tour: Full speed even on the rest day!

De Koninginnerit!

Dag 4 alweer in deze Honesty Tour, koninginnerit, over Télégraphe, Galibier, Croix de Fer. We waren dit jaar abnormaal laat vertrokken in Saint Jean de Maurienne (11u!), en Pieter G had het al op het "inrijstukje" naar Saint Michel de Maurienne erg lastig. Op de eerste helling van de dag, de Télégraphe, ging Pieter H fors aan, ik probeerde te volgen maar zijn tempo lag te hoog. Ik dacht (terecht) dat Bram alweer wat moeite ging hebben om in zijn ritme te komen, en gezien de 2 minuten die hij gisteren nog wist te pakken op mij op de laatste klim van maar 9 kilometer had ik besloten elke kans om extra uit te lopen met beide handen te grijpen! Ik spaarde me dan ook niet, en ging vol op de Télégraphe. Misschien niet slim als je weet wat nog volgt, maar wie niet waagt niet wint. Ik had wel wat schrik dat ik nog veel tijd ging verliezen op de laatste 3 kilometer als het groepje achter mij (Roel had zich op kop gezet en de rest bleef samen) goed samenwerkte, maar mijn tactiek bleek de juiste en ik nam een dikke 2 minuten op de rest. Pieter H had ver voor ons allemaal een toptijd van rond de 41 minuten neergezet op de Télégraphe.

Bovenop de Télégraphe vonden Cyriel en Roel het welletjes. Zij draaiden terug en speelden ploegleider voor de rest van de dag. Bram, Tim, beide Pieters en ikzelf zetten koers naar Valloire, om de laatste 17 kilometer naar het dak van de Honesty Tour aan te vatten: de Galibier. De eerste kilometer zocht Tim meteen zijn eigen tempo, maar wij vieren bleven nog even samen. Ik versnelde na het eerste vlakke stuk, opnieuw om Bram zo vroeg mogelijk overboord te kieperen, hem niet toe te laten langzaam onder stoom te komen, en opnieuw wat uit te lopen op hem. Pieter G loste even later ook, en zo bleef ik net als 2 jaar geleden alleen over met Pieter H. In tegenstelling tot 2 jaar geleden voelde ik me deze keer gedurende de klim zeker niet de mindere. We klommen grotendeels zij aan zij, zelfs op de stukken tegenwind, en staan (hopelijk) mooi samen op de foto op 2 kilometer van de top. We hadden stilzwijgend afgesproken dat we tot daar gingen samenblijven en vanaf dan wel gingen uitmaken wie deze col aan zijn palmares mocht toevoegen. Bij aanvang van de laatste (verschrikkelijke) kilometer waren we nog steeds samen, zelfs na de laatste steile bocht naar rechts. Maar toen vond Pieter H het welletjes en reed slepend weg. Ik zag het gat meter voor meter groter worden en begon de hoop op de zege op te geven, maar zag toen dat hij (net zoals 2 jaar geleden) stilviel. Ik schakelde tand per tand groter, en ging op en over Pieter in de laatste 30 meter om als eerste de top te bereiken. Yes! Na een jaar droog te hebben gestaan als het op "col-zeges" in de Honesty Tour aankomt heb ik vandaag toch weer aangeknoopt met een overwinning. Het hoogst haalbare, ook dit jaar vrees ik. Tegen deze Pieter H valt alweer weinig te doen...Pieter G had goed ingedeeld en nam ook tijd terug op Bram die vierde werd, en Tim vijfde.

Na een korte tussenstop bij het gebakjeskraam op de Lautaret ging het in vliegende vaart naar Bourg D'Oisans. Eenmaal in de vallei leek het wel alsof we door een oven fietsten. De Croix de Fer (klim van zo'n 30km) ligt gelukkig wat in het bos, en eenmaal uit dat bos scheen de avondzon al niet zo heel fel meer. Aan de laatste stop voordat de "hel ging losbarsten" zag niemand er nog erg zelfzeker uit. Tim loste onmiddellijk, en Pieter H ging er als een speer vandoor. Bram, Pieter G en ik vormden een groepje totaan het dorpje met de afdaling, waarna het steilste deel van de hele klim komt. Ik probeerde daar het verschil te maken door fors door te trekken, maar ik kreeg Pieter G en Bram er niet af. Sterker nog, op het daaropvolgend steile stuk moest ik eerst een meter toegeven, dat werden er 2, 3, tot ik hen definitief moest laten gaan. Ik prentte mezelf in dat ik zeker niet mocht kraken, want ik verwachte dat als Bram's turbo eenmaal zou aanslaan, hij nog wel eens enkele minuten zou kunnen terugpakken. Toen ik even later zag dat ook Pieter G de rol bij Bram moest lossen, wist ik dat hij zijn tempo gevonden had en dat ik dus inderdaad enkele minuten ging aangerekend krijgen. Dat hij echter nog tot op een honderdtal meter van Pieter H ging komen en op een haar na een tweede colzege missen had ik niet durven voorspellen. Knap Bram!

In de achterhoede vocht ik dus alweer mijn robbertje uit met Pieter G, die dit jaar uitzonderlijk goed is, en ook de lange ritten wonderwel lijkt te verteren. Ditmaal bleek hij de sterkste, al nam ik in de laatste honderden meters nog heel wat tijd terug. Tim forceerde niet meer en finishte zo'n 40 minuten achter mij.

Na de afdaling bleek het te laat om eerst nog naar les Saisies terug te keren, dus werd het snel wassen aan een lokale pomp, en een pizzeria als avondeten in St Jean de Maurienne. Morgen een welverdiende rustdag! Ik drink mijn even welverdiende Duvel nog leeg en ga moe maar tevreden slapen. Haste Manana!

Honesty Tour rit 3

Vandaag op het programma: Col des Aravis (9kilometer ongeveer, niet al té zwaar), dan heel wat op en neer, en als uitsmijter na 100 kilometer nog 9 kilometer koers naar Les Saisies (finish ditmaal in het dorpje en niet aan de chalet).

Roel voelde zich vanochtend nog opperbest en knalde er als een bezetene vandoor op de eerste vlakke kilometers van de Aravis. Er had niemand veel over, en we waren allemaal blij dat we er nog aanhingen. Eenmaal de weg wat meer begon te hellen bleek het echter niet Roel's klimdag te zullen worden. Het tempo viel wat terug,Tim nam over, daarna ik, maar wie anders dan Pieter G vond de tijd even later rijp om in de aanval te gaan?!

Ik kon aanklampen, samen met Pieter H. Ik moest af en toe een metertje laten, maar we bleven al bij al relatief samen, tot Pieter H ervandoorging en als eerste bovenkwam. Pieter G smeerde mij in de laatste honderden meters ook nog enkele seconden aan, en ik kwam als derde boven, nog nét voor Bram zie halverwege de klim zijn tempo vond en naar boven stoomde.

De rest van de dag reden we in groep een col of 3 op en af (prachtige rit trouwens, thx to Pieter H), en de slijtage was al vergevorderd toen we in Crest Voland een laatste keer de tellers op 0 zetten voor de slotklim. Ik voelde me nog goed en ging bijna direct over Pieter H die het tempo aangaf, maar Pieter G vond het nog niet snel genoeg gaan en versnelde nog een keer. Ik achterhaalde hem opnieuw, maar Bram zocht en vond al snel zijn eigen tempo en liet ons allemaal achter. Pieter H eindigde knap tweede, en ditmaal kon ik Pieter G afhouden op de top. Knappe col-overwinning dus van Bram, hij maakt de hooggespannen verwachtingen waar! Benieuwd wat morgen brengt, en hoever Bram nog kan komen in het algemeen klassement! Morgen koninginnerit: 170km, Télégraphe, Galibier ("You can't spell "galibier" without "BIER", dixit Bram), en als uitsmijter Croix de Fer. Bring on the pain!

Honesty Tour 2011 so far...

In Dutch this time...

Eventjes een kort verslagje van de Honesty Tour na dag 2! Het vertrek van dag 1 was pas rond het middaguur, een klassieke etappe: Col du pré (steil rotding), en aansluitend de steile kant van Les Saisies via Villard Sur Doron, om dan (masochisten als we zijn) de chalet met yacuzzi rechts te laten liggen en nog 2 kilometer aan gemiddeld 10 procent totaan de top van "Signal de Bisanne". Die eerste klim heeft me nog nooit gelegen, en ook dit keer werd het niets. Pieter Gabriël stak ondanks een "slecht gevoel" het vuur aan de lont, Pieter Heyvaert volgde vlot, Bram reed er op zijn eigen tempo knap naartoe, en Tim maalde ook zijn molentje "rustig" rond. Bij mij mocht de gemiddelde hartslag van 180 niet baten: 6e boven. Achter mij Cyriel, voor mij als eerste Pieter H, Bram, Roel, Pieter Gabriël (2 keer afgestapt!). Eén troost: op de tweede klim kon het alleen maar beter gaan, en dat was gelukkig voor mijn klassementsambities ook het geval. Al vanaf de voet ging Pieter G alweer in de aanval, ik schoof mee, en achter ons bleek de eerste col toch wat schade aangericht te hebben: Pieter H sloot even later ook aan, Bram zat ook nooit meer dan 50 meter achter, maar Roel en Tim kozen voor een wat rustiger tempo. Ik geraakte heel snel in mijn tempo ("stoempen" is blijkbaar dé manier voor mij om het snelst vooruit te komen, wie had dat ooit gedacht?!), en Pieter H volgde vlot. Zo vlot zelfs dat hij na even een blik op mijn Garmin geworpen te hebben, doodleuk zei "'t is voor mij vandaag". Ik moest hem al redelijk snel laten gaan (al liep het verschil nooit écht hoog op), en Bram had me intussen bijgehaald. Samen haspelden we de kilometers af, en aangezien hij maar een 39x25 had, kon ik hem er op de steilste stukken voor Bisanne 1500 even afrijden (nu ja, enkele meters aansmeren), maar hij kwam op 2 kilometer van de eigenlijke top knap terug. In die laatste 2 kilometer kreeg ik het wat zwaardere verzet niet meer rond, en reed hij van me weg. 1. Pieter H, dan Bram, ikzelf, Tim, Roel, Pieter G & Cyriel. De derde plaats leek gisteren voor mijzelf, Roel, Tim & Pieter G (die wonderwel weinig last lijkt te hebben van zijn hart) het hoogst haalbare...

Maar de Honesty Tour is natuurlijk geen eendagswedstrijd, maar een "grote" ronde, en dus is alles pas beslist eens alle fietsdagen achter de rug zijn. Vandaag stond alweer een klassieke zware etappe op het programma: Roselend, Joly, Saisies. Door materiaal pech van Pieter H en ziekte van Bram, leek het ons eerlijker/verstandiger om de Joly te skippen en Les Saisies vanaan de voet (langs de grote baan) te beklimmen na de afdaling van de Roselend. Deze beslissing werd genomen bovenop de Roselend, het zuur nog lekker vers in de benen;-).
 Maar even terug naar de voet van de Roselend. Roel leek vastbesloten om een gooi te doen naar eeuwige roem op de Roselend, en legde een strak tempo op van in het begin. Beide Pieters gingen vlot mee, ik hing er maar als balast aan en loste dan ook ongeveer halverwege de eerste 14km naar het meer (daar is het een tweetal km vlak/bergaf en dan volgen nog een 6 tal kilometer tot de top). Ik bleef echter de zware versnelling rondstampen, en na een aarzeling vooraan kon ik aansluiten. Ik was bang dat ik alsnog ging moeten lossen vlak voor het snelle stuk aan het meer, en dat ik daardoor veel tijd ging verliezen als de 3 vooraan samenwerkten. Ik zette me dan maar op kop, en de anderen vonden het blijkbaar snel genoeg gaan, want enkel Pieter G waagde nog even een schuchtere poging om afgescheiden aan het meer te beginnen door het tempo op te drijven maar niemand loste. Pieter H was zodanig sterk dat hij in die korte afdaling wegreed, en Pieter Gabriël ging erachteraan. Ikzelf zag dat Roel het lastig had en versnelde ook. Pieter H bleek te sterk voor Pieter G, en Pieter G besloot om wat in te houden in de laatste kilometer voor wat nog komen moest. Ik kwam terug, en kwam als tweede boven. Roel was nog vierde, Tim vijfde Bram had blijkbaar veel last van keelpijn, had te weinig energie en kwam vele minuten later pas boven. Cyriel verdedigde knap de rode lantaarnpositie.

Op de slotklim naar de chalet dan (een "loper" in de eerste kilometers) ging Pieter Gabriël alweer fors aan. Pieter H vond het na een tweetal kilometer welletjes en knalde erop en erover, terwijl ik mijn eigen tempo zocht. Roel en Tim kwamen heel even terug, maar net op dat moment sloeg mijn turbo aan. Net voor een korte afdaling op een 8tal kilometer van de chalet kwam ik bij Pieter G, en voelde dat het beste er bij hem afwas. Pieter H leek onbereikbaar ver weg, maar naarmate de kilometers vorderden, naderde ik zowaar op hem! Op zo'n 5tal kilometer van de finish begon ik er zowaar in te geloven! Hij voelde mij aandringen, maar was sterk genoeg om nog een tand bij te steken en mij al bij al nog op een redelijk grote afstand van een 30 tal seconden te houden. Maar het geloof groeit dat hij na een lange rit misschien wel te pakken is. Pieter G hield knap stand als derde, dan volgden Tim, Roel, Bram en Cyriel. Allemaal moe en voldaan liggen we nu in de zetel, en binnen 20 minuutjes nemen we onze plaatsen aan tafel in voor de vaste avondactiviteit!

Een volgend verslagje binnen een paar dagen, of vroeger als er genoeg tijd en zin is;-)
Thanks for following!