We hadden geluk met het weer: onze eerste dagen daalde het kwik tot rond het vriespunt 's nacht, maar de dag van de marathon bleef het een frisse maar aangename 6 à 7 graden. Overdag werd rond de 22 graden voorspeld.
Meer dan een vuilniszak aan de start was er dus niet nodig!
Aan de start, met ingetapete voet en een Nurofen net binnen had ik er toch vertrouwen in dat ik op zijn minst ging uitlopen.
Ik stond op de tiende startrij toen om enkele seconden na half tien het startschot weerklonk. Zoals beschreven op marathonguide.com werd er onmiddellijk na de start hard geduwd, maar dat hield snel op eenmaal we goed en wel in beweging waren. De start is eigenlijk het enige puntje aan deze marathon dat eventueel voor verbetering vatbaar is, want na de eerste tweehonderd meter op de piste van het olympisch stadion moesten we allemaal door een smalle tunnel. Eénmaal uit die tunnel volgen grote lanen en is voorbijsteken geen enkel probleem meer.
Het plan was simpel: starten aan 4:00 per kilometer, en dat zo lang mogelijk volhouden. Dat plan hielp ikzelf al om zeep in de eerste 2 kilometer. In de eerste kilometer bij het hectische opschuiven dacht ik al achter te liggen op schema (bleek perfect op 4:00 te zitten achteraf), en in de tweede liet het competitiebeest in mij zich véél te veel opjutten door het groepje waar ik in beland was (3:38, snelste kilometer). De eerste kilometers vlogen voorbij, telkens érg netjes onder de 4:00. Het ging vlot, ik voelde me ijzersterk, mijn voet voelde ik maar een héél klein beetje, en ik kon me niet voorstellen dat ik erg zou verzwakken.
Tien kilometer later: nog steeds geen enkel probleem! Knallen maar! De kilometers gaan snel, en ik realiseer me dat ik al over een kwart wedstrijd zit. Ik heb niet het gevoel waar Cyriel van sprak ("vingers in de neus"), maar het gaat vlot, érg vlot...
Ineens hoor ik de supporters langs de kant van de weg wat opgewonden geraken. Ik herken enkele klanken: "La primera chica", "primera y unica",...Ik kijk links achter me, en daar komt ze inderdaad langzaam aansluiten, de eerste vrouw. Ik wist dat haar eindtijd op basis van de vorige edities een héél stuk onder de 2:50 ging liggen, en realiseerde me dat ik véél te enthousiast gestart was. Dit was aan kilometer 18 à 19, en ik voelde dat ik het groepje langzaamaan moest laten gaan... Als ik eerlijk ben met mezelf was ik aan het halve marathonpunt al blij dat ik kon beginnen aftellen vanaf dan (halve marathon doorkomst op 1:22:51). Ik kreeg het zwaar, maar kon een tempo van rond de 4 minuten toch nog handhaven.
De kilometers begonnen trager vooruit te gaan, en ik werd meer en meer voorbijgestoken. Aan kilometer 25 was het al verstand op nul en tempo proberen houden.... Kilometer 30 markeerde het dieptepunt. Een noodgedwongen plasstop, en éven op mijn positieven komen. Eens deftig drinken, appelsienschijven binnenspelen, aanmoedigingen in ontvangst nemen, eens goed roepen en verder! Een muur kwam ik niet tegen, maar ik verzwakte nu wel érg veel. Gelukkig kon ik door de jarenlange ervaring als duursporter het verval stoppen toen ik rond de 4:50 aanbeland was. Ik had nog 7,2 kilometer te gaan, en had nog 35 minuten om binnen te komen voor de klok in het stadion 3:00 zou aangeven. Ik wist toen al dat ik de 3uur drempel op enkele seconden na ging missen.
Zo geschiedde inderdaad. In de laatste 4 kilometer moedigde ik nog een Engelse loper aan om mij gewoon te volgen, nadat hij me enkele keren voorbijliep en daarna stapte waardoor ik hem weer passeerde. Hij luisterde naar mijn raad, maar moest op 2 kilometer van het einde toch afhaken om uiteindelijk een halve minuut na mij te finishen.
In de laatste kilometer stonden Ine en Thomas me op te wachten...
...maar wat ik allang wist werd in het stadion bevestigd: 20 seconden te traag om onder de 3uur te duiken.
Uiteindelijk verdikt: officiële tijd van 3:00:25, reëel 3:00:20, 392e van de 4352 finishers (meer dan 5200 ingeschrevenen).
Toch kan ik niet ontgoocheld zijn. Ik heb gegokt, en verloren. Véél te snel gestart (als ik zo eens naar de uitslag kijk zie ik mijn halve marathontijd maar terug opduiken ruim in de top 200), en als ik de lopers rondom mij op een foto na 8 kilometer op basis van rugnummers bekijk laat ik de helft ver achter mij, de andere helft is top 100.
Ik heb méér in mijn mars, maar heb geleerd dat een marathon in de verste verte niet te vergelijken is met een halve marathon, en dat je je volledige potentieel realiseert als je je race perfect indeelt. Enkel naar jezelf kijken geeft je de best mogelijke uitslag, het is niet zoals een cyclo waarbij je van in het begin met de besten moet meezijn als je een mooie uitslag wil rijden. Bij mij betekent dat voor de volgende marathon dus: starten aan 4:00, en NIET SNELLER!!! (tenzij ik natuurlijk nog enorm vooruitgang boek op training;-))
Op dat vlak deed Delphine veel beter. Halve marathon op 1:54:34, uiteindelijke reële eindtijd 3:56:36. Nogmaals dikke chapeau voor deze fantastische prestatie, ik kan er veel van leren!!!
Dag erna natuurlijk de verplichte fotoshoot in de stad;-)
:-)
BeantwoordenVerwijderen