Eindelijk!
Rustdag! Het waren 5 fantastische dagen, maar mijn lichaam kan na vandaag toch
wel wat rust gebruiken, al is het gek hoe je je aanpast. Na de eerste dag denk
je: “dit hou ik nooit vol”, maar vanochtend, na 800km in 4 dagen door het
hooggebergte, sta je gewoon weer klaar voor opnieuw 200 kilometer door de
Pyreneeën.
Vandaag bracht de
rit ons door Spaans baskenland.
Main climbs: Soudet, Pierre St Martin, Port Larrau, Bagargui
<
De opwarmer van de dag was de col die we
gisteren naar beneden reden vlak voor het slepende licht stijgende stuk op het
einde. Ik voelde jammergenoeg opnieuw de knie (knieën intussen jammergenoeg)
wat opspelen, en wou geen risico nemen dus hield wat in. Ik denk dat ik als 5e
of 6e bovenkwam (= Spanje binnenreed). Eenmaal in Spanje was het
enkel genieten: goede wegen, een echte beginnersafdaling, stralende ochtendzon
(we waren in groep vertrokken om half 8). En dan, na ongeveer 5 kilometer
afdaling: Krak! Spaakbreuk. Andy (mechanieker) gebeld, die was al aan de
voormiddagstop, dus de dokter (die bij de laatste blijft), moest me komen
ophalen. “Gelukkig” was Jen (Mike’s vrouw, rijdt koersen in de USA) al
afgestapt (ik had het meteen in de mot dat ze een enorm slechte dag had, want
in het eerste licht dalende stuk kon ze het wiel al niet houden), want ze bood
me haar wiel aan! Daardoor kon ik dus (na 45 minuten wachten) simpelweg het
wiel vervangen en verderrijden. Probleem was natuurlijk dat enkel de tragere
renners nog achter mij kwamen, van de rest was, eenmaal beneden aan de
voormiddagstop al geen spoor meer. Wachten op de traagsten had totaal geen nut,
want na de voormiddagstop volgde eerst een relatief makkelijke klim, dan de
Port de Sarrau (al wat lastiger, terug Frankrijk binnen), en na een korte
waterstop bij het “Claud the Butler” team van Lee & Helen volgde een col
van een kaliber dat ik nog nooit gezien had… kilometers van 12,5 ; 13; en 12%
na elkaar. Ik ben nog nooit zo blij geweest om een bord te zien dat een gemiddelde
van 10% aankondigt voor de volgende kilometer!
Iets na die klim
volgde de lunch, en daar zag ik eindelijk opnieuw de anderen. De voormiddag was
alweer fantastisch, en ookal reed ik alleen, het was enorm genieten…Onbeschrijfelijk
eigenlijk. De route die Philip Deeker heeft uitgetekend is echt fenomenaal.
Zwaar, dat wel, op het sadistische af, maar adembenemend mooi!
Na de middag
(mijn herstelde wiel stond klaar, thanks Andy!) volgde nog 1 zware klim in Frans Baskenland (Bagargui). Tim & Mike waren ver voor,
maar Lennie hadden we aan de voet van de klim opnieuw in het vizier. Ik voelde
me gek genoeg erg goed, en besloot nog eens voluit te gaan, ondanks de
kniepijn. De klim had iets ardennees, met steile stukken door dorpjes, maar
duurde iets te lang (de 4 km die op de weg stond was blijkbaar om op te tellen
naar 10 en niet af te tellen naar 0). Naar het einde toe viel ik wat stil, maar
het was toch leuk. Lennie kreeg ik niet meer te pakken (boven zag ik hem nog
net niet zijn broek afsteken, darmen niet in orde), maar achter mij was in de
verste verte niemand te bespeuren, en zo ging ik dus opnieuw alleen richting
namiddagstop. Daar vertrok ik een kwartiertje later opnieuw voor het laatste 45
kilometer met nog 3 klimmetjes, oorspronkelijk met Mike & Tim, maar toen
Mike even overnam voelde ik dat ik dat niet lang ging volhouden. Gelukkig
raapten we toen net de vroeger vertrokken Schotten Johnny & Robert op, en
zij zagen het (gelukkig;-)) ook niet zitten om in te pikken, en dus gingen we
opnieuw met z’n drieën naar de finish in Oloron. Mike en Tim reden langzaam
maar zeker weg, en bij ons nam Johnny 90% van de tijd de kop. Knap!
Hieronder enkele foto's van vandaag! Morgen rustdag, welgekomen!
 |
| Terug naar Frankrijk! |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten