Dag 2: thank God for compact!

Eerst het slechte nieuws: mijn achterwiel blijft maar krijsen als een varken dat geslacht wordt, en ik zie net dat er een gat van ongeveer 2mm in mijn bidon zit, geen idee hoe dat erinkomt. Gelukkig heb ik een reservebidon mee...En dat wiel, dat is hopelijk vanavond definitief in orde, zoniet wordt het een reservewiel. Cols van vandaag: Col de Port, Col de Peguerre (13% gemiddeld, stukken van 18%, 4km lang), Col de Crouzette, Col de Portet, Portet d'Aspet, Col des Ares & Port de Bales. Op de briefing gisteren had Phil ons nog gewaarschuwd voor het magnetische veld dat in de laatste 3-4 kilometer van de Port de Bales ligt en dat kettingen kan doen overslaan. English Humor;-). Hij verwees naar "Chaingate" (Contador & Schleck) in de tour 2010. Maar hij had wel gelijk: alles ademde op die slotklim nog "Tour 2010" uit. We verblijven trouwens in Bagnères de Louchon, aankomstplaats van die bewuste etappe, in hotel "Le Majestic". En ik moet zeggen, het heeft zijn naam niet gestolen;-). Maar dit was de slotklim, laat me beginnen bij het begin. Na zo'n 25 kilometer opwarming volgde de eerste klim van de dag: Col de port. Voor de meesten onder ons dan toch, 2 renners zijn voor dag en dauw vertrokken om op een relatief normaal uur binnen te zijn... Op die col de port bepaalde Lennie het tempo. Voor mij ging het ietsje te snel, en mijn tempo was dan ook weer te snel voor de rest blijkbaar, want ik kwam als tweede boven (Tim, de zotte Amerikaan en Mike Simpson, mijn roommate, mengen zich om verschillende redenen nooit in niet getimede klimmen, dus ik laat ze buiten beschouwing, goed wetende dat ze als ze zouden willen altijd en overal als eerste boven zouden zijn). Na de afdaling volgde de Peguerre: een 4 kilometer lang steil beest. "Thank God for Compact!" was alweer mijn devies van de dag. Ik zou echt niet weten wat ik hier met mijn 39*27 zou kunnen doen... Al bij al ook hier relatief fris boven gekomen, en eerlijkgezegd voelde ik me goed gerecupereerd van gisteren. De wekker die elke dag om 6u10 afgaat om om halfzeven in fietskledij aan het ontbijt te zitten doet natuurlijk wel pijn:-s... Daarna afdaling, Col de Portet en lunch. Niets speciaals over die Portet te vertellen, al is het landschap eigenlijk overal écht adembenemend, veel ruiger en desolater dan de Alpen! Na de lunch volgde de Portet d'Aspet, waar Casartelli jammerlijk overleden is in de afdaling die wij nu ook naar beneden reden. Deze foto is bij de "Casartelli Memorial"...

Phil had ons gewaarschuwd, en inderdaad, de afdaling is héél tricky, en naarmate je sneller en sneller gaat worden de bochten korter en onvoorspelbaarder....Op de klim zelf moest ik enkel Paul (een al wat oudere (45-50?)) klimgeit laten voorgaan, maar voor al de rest lag ons tempo te hoog. Ik reed op mijn eigen tempo naar boven. Met z'n tweeën reden we tot aan de namiddagstop, waar we op de anderen (nu ja, het achtervolgend pelotonnetje van +- 6 à 8 man) wachtten om samen de vals platte aanloop naar de Port de Bales aan te vatten. Man, wat voor een tempo werd daar ontwikkeld! Ik had het écht zwaar, hing er met moeite aan, en smeekte opdat de klim zou beginnen. Op de steilere pentes zijn de trekkers van het vlakke ineens heel wat minder waard... Ik had niettemin mijn slechtste moment van de dag op deze aanloop naar de Bales. Paul en later Dan voelden hun benen niet in het begin van de Bales en gingen er vandaar op de eerste kilometers die rond de 3% gemiddeld zijn. Ik zocht een eigen ritme, en enkel een Schot (naam even kwijt, we noemen hem John;-)) ging mee. Eigenlijk wel grappig, hij maakte er een beetje een koers van had ik de indruk, maar ik durfde mijn hand in het vuur steken dat hij er vanaf het écht steil werd er meteen ging afliggen, en zo geschiede. Enkel Tim Smith kwam me traditiegetrouw nog voorbijgestoven op 1,5 km voor de top, maar voor de rest kwam van achter mijn niets meer. Als 4e boven dus, niet mis, ik denk een 6e of 7e tijd in totaal, al moet ik toegeven dat dat er eigenlijk écht niet toe doet. Ik heb gewoon geen "racepoeder" meer in mij na zo'n afstand, en het is gewoon tempo rijden, en al bezig zijn met morgen en recupereren. Leuk vandaag was wel dat ik iedereen uit het wiel reed in de afdaling, en dus helemaal alleen en als eerste Bagnères de Louchon binnenreed. Speciaal gevoel, zoals er op deze reis al veel geweest zijn en er nog veel zullen volgen. Bijna dinnertime, tot morgen! (Oh ja, hier nog een foto van onze typische lunch met het "Claud the Butler" team: Lee & Helen)