Stage 6: Oloron Sainte Marie – St Lary-Soulan

Geplande cols: Aubisque, Soulor, Borderes, Tourmalet, Hourquette d’Ancizan, Pla d’Adet. Er was slecht weer voorspeld, en jammergenoeg zaten ze er niet naast. Om ervoor te zorgen dat we de handbagage in geval van nood(weer) steeds zo dicht mogelijk bij ons hadden, waren de tragere renners verplicht om al om kwart na 7 te vertrekken, terwijl de rest (including me) een halfuur later kon starten. In de gietende regen vertrokken de eersten met de fietslichten op, maar even later telefoneerden ze reeds naar Phil omdat ze de weg niet vonden, en we zouden hen allen maar op de Aubisque weerzien…Zij hebben dus gewoon een halfuur langer in de regen gereden… Ook wij gingen een halfuur later in de gietende regen van start. De rustdag had me goed gedaan, dat voelde ik meteen, en ookal zaten er in de eerste 40 kilometer aanloop naar de voet van de Aubisque enkele steilere stukken ging het vlotjes en ging de hartslag goed omhoog. Maar de regen, die bleef maar met bakken uit de hemel vallen. Gelukkig werd het nooit echt koud… Eenmaal we aan de Aubisque begonnen, was het zelfs droog. Ik klom op mijn eigen tempo, als 4e of 5e, en het gevoel na de rustdag was niet vals: het ging vlotjes, maar ik hield wat reserve voor de Tourmalet en Pla d’Adet (de twee getimede klimmen van de dag). Naarmate we hoger klommen begon het echter opnieuw harder en harder te regenen, en ik stopte zelfs even om mijn regenvestje dicht te doen, want het koelde nu wel erg snel af…Ik nam mezelf voor om direct af te dalen en niet te stoppen in het café op de top. Toen ik in de laatste 2-3 kilometer boven de boomgrens kwam, blies er nog een ijskoude wind ook, en ik moest mijn zonnebril opzetten om toch nog maar iets te zien. De linkerkant van mijn gezicht en mijn handen waren dan al gevoelloos geworden. Eenmaal boven haastte ik me het café binnen, en daar zaten de eersten al aan de kachel. Ik had reservekledij bij, maar wou die koste wat kost houden voor bovenop de Tourmalet later op de dag. De meeste anderen kleedden zich wel al om, en eenmal klaar om te vertrekken kwamen ze opnieuw binnen om ALLES aan te trekken dat ze nog hadden, omdat het intussen winters koud geworden was buiten. Ik twijfelde intussen om in de auto te stappen (de minder sterke gingen dit doen), want eenmaal aan de afdaling begonnen was er geen weg terug. In een moment van dwaasheid zat ik voor ik het wist op mijn fiets, 50-60 kilometer per uur, regen, wind, kou! Ik moest vragen of er iemand achter mij wou blijven in de afdaling om het toch op zijn minst te zien moest ik ineens niet stabiel meer zijn, want zo erg was het. Ik stond zowaar op in tranen uitbarsten. Gelukkig was die eerste afdaling “maar” 4 à 5 kilometer lang, en daarna volgde een makkelijke klim naar de Soulor (nog steeds op net geen 1500 meter!). Dan volgde pas de echte afdaling, en ik geraakte maar niet opgewarmd. Het duurde tot we de top van de derde col van de dag naderden, de Borderes, eer ik weer wat onder de levenden kwam. Intussen was ik enkel met Mike op pad, en zo reden we ook naar Luz St Sauveur, aan de voet van de Tourmalet, waar de lunchstop was. Niet in een cafétje, maar in tenten, en Helen van Claud The Butler had ons heerlijke en hartige soep gemaakt, waardoor we allemaal terug wat op onze positieven kwamen. Jen & Scot waren niet meer te verwarmen en zouden niet meer fietsen. Phil nam al snel het woord, en melde dat het op de Tourmalet 2 graden was, sneeuwde en dat er nog kouder weer voorspeld werd voor de namiddag. Fietsers waren niet toegelaten, en zo moesten we dus als noodoplossing rondrijden langs Bagnères de Bouchon (of zoiets), Sainte-Marie de campan, en van daar de Aspin aanvatten, om dan af te draaien naar de Hourquette D’Arcizan. Na de middag kwam de zon er verrassend genoeg door, maar het weer bleef wisselvallig, en ik had het gevoel dat mijn lichaamstemperatuur helemaal ontregeld was: het ene moment zweette ik me te pletter, het andere kon ik niet stoppen met rillen van de kou. De aanloop naar de voet van de Aspin en bijhorende namiddagstop was een enorme lijdensweg, waarin ik meer dood dan levend aan het groepje bengelde. Na de namiddagstop ging ik op hetzelfde elan verder: ik bengelde constant op zo’n 2 meter van een groepje met renners die ik op deze reis normaal makkelijk achter mij laat op elke col. Ik voelde me alsof ik al 250 kilometer in de benen had! Het hoefde allemaal niet meer, en het ging niet meer ook! Gelukkig bleven we allemaal samen op de Hourquette, en de laatste afdaling naar het hotel viel ook al bij al nog wel mee qua temperatuur. Om 7 uur kwamen we in het dorp waar ons hotel was, en er hingen zowaar nog pijlen om ons op de Pla d’Adet te sturen (rechts in plaats van links, 100meter van het hotel), de tweede getimede klim van de dag (normaalgezien dus, na de geschrapte Tourmalet). Na 190 kilometer, minstens 1 dode vinger, gevoelloze voeten en een klam lijf was het genoeg geweest. Mijn dichtste concurrent op Strava (Tim & Mike en Lennie, in die volgorde zijn buiten categorie) Paul, die achter mij staat als 5e, heeft die laatste klim wel opgereden (net als Lennie, Tim & Mike), en zal daardoor dus 1 getimede klim meer gedaan hebben dan mij waardoor hij ineens boven mij staat in plaats van achter mij op basis van de klimtijden. Jammer voor het “klassement”, maar ik zal dus als 5e eindigen, terwijl ik in alle eerlijkheid de vierde beste klimmer ben denk ik. Maar alle respect voor Paul! (die trouwens ookal niet meer van de jongste is!). Ik kom eindelijk terug wat bij mijn positieven, en hoop maar dat ik snel herstel van deze enorm vermoeiende dag. Epic, maar toch bij momenten niet leuk meer. Morgen normaal beter weer en vanaf overmorgen weer stralende zon. Ik probeer op de getimede klimmen toch nog eens semi-voluit te gaan, maar in de eerste plaats genieten natuurlijk!!! Tot morgen! Nu welverdiend eten! Foto's vanop de Harcizan hieronder