Dag 3: Bagnères de Louchon - Argeles Gaost

Wat een dag alweer! meer dan 5000 hoogtemeters! (al zegt Garmin foutiefhéél wat minder) Als je 9 uur in het zadel zit maak je zo enorm veel mee op 1 dag dat het bijna niet te vatten is in een blogbericht. Toch maar proberen... Vandaag werd regen voorspeld (en die hebben we ook het grootste deel van de dag gehad, al werden we eerder nat van steeds opnieuw door de wolken te rijden dan van heuse regenbuien), en van bij de start moesten we de Peyresourde op. De "zwakkeren" (slaat eigenlijk nergens op, bon, de tragere renners) waren een halfuur voor ons vertrokken. Phil had gevraagd aan de renners van de snelle groep om elkaar niet kapot te rijden op de eerste klim, omdat in de vorige CCC editie dit vroeger vertrekken ertoe leidde dat de ontbijten op den duur naar binnen geramd werden om toch maar vroeg te kunnen vertrekken, omdat je anders al van bij de start erafgereden werd en de dag grotendeels alleen door moest zien te komen. Gek genoeg was het dan ook Phil zelf die een snel tempo oplegde van bij de voet. Ik voelde me verschrikkelijk slecht. Had het al vanochtend gevoel (eigenlijk na 4uur nog met moeite een oog dicht gedaan btw): uit bed komen op zich was al een inspanning. Alles deed pijn. Ik moest echt aanklampen op die eerste klim, maar naarmate de klim vorderde bleef enkel Lennie voor mij, Phil en Tim uitrijden, en ik begon er zowaar door te komen. De rest volgde op respectabele achterstand. In de afdaling had ik al een eerste keer vandaag geluk: mijn voorwiel raakte een steen die ik niet gezien had, ik sloeg weg maar kon gelukkig corrigeren. Daarna volgde onmiddellijk de eerste getimede klim van de dag: de Col d'Aspin. Mijn slechte gevoel was compleet weg, en ik stoomde lekker door (zowaar 3e op Strava;-)). Mike achterhaalde me (onverwachts) nog, en hij stoof me op z'n grote plateau voorbij. Wat een beest op de fiets, mijn roommate! Echt een toffe col die Aspin, redelijke loper, mijn ding:-). Oh ja, ook hier was Lennie voor mij. Col 3 (Col de Beyrede) vlak voor de voormiddagstop was een geflipt ding. stukken 18%, véél te lang! “Proper Hard”, zoals Dan Cavendisch citeerde. Die voormiddagstop was zéér welkom, na 3 cols had ik serieus honger! We hebben er trouwens een sport van gemaakt om op alles (suikerwafels, alle soorten koeken) choco te smeren, kwestie van genoeg calorieën binnen e krijgen;-). Van de voormiddagstop ging het naar de middagstop, in het gezelschap van Johnny & Robert, 2 schotten, over een lastig parcours, maar we bleven met z’n drieën samen. Net na de middag moesten we de Col de Couret op, lastig ding, opnieuw steil. Van daaruit ging het golvend naar de namiddagstop, en vandaar zowaar een vlak stuk naar Argeles-Gazost. Daar hadden we de keuze: rechtsaf naar het hotel, of linksaf, 17km klim naar Hautacam (Col de Tramassel, nog 2 km hoger). Rechtsaf natuurlijk! Al was ik al snel op mijn eigen tempo aangewezen. De turbo stond definitief uit, en vlak voor de top van deze erg mistige berg haalde een groepje van 3 (Stuart, David & Jonathan) me zowaar opnieuw in, nadat ik hen enkele kilometers eerder ingehaald en achtergelaten had. Ik had wat teruggeschakeld omdat ik een lichte kniepijn voelde opkomen, en zij raakten blijkbaar goed onder stoom. Eenmaal boven (Garmin nodiggehad om in de mist de weg te vinden), waren de weergoden ons gunstig gezind: het wolkendek opende zich gedurende 5 minuten en onthulde een fantastisch panorama. Even snel als de opklaring kwam, was ze ook weer weg, en de afdaling was vooral opletten (uitwerpselen van loslopende koeien, en zo zijn er hier in de Pyreneeën veel) zijn spekglad! Terwijl ik afdaalde (rond een uur of half 7), kwam ik Kelvin tegen: een brandweerman van the Isle of Wight, die geld inzamelt voor een overleden collega door de honderd cols te rijden. Hij is één van de zwakkere, maar koos er toch voor om de Hautacam nog op te rijden. Tonnen respect!!! Al hoop ik wel dat hij door dit soort exploten zijn kansen op het uitrijden van de CCC niet gaat hypothekeren… Soit, alweer een lastige maar fantastische dag, het is al laat nu, en morgen wacht alweer een zware dag, ik kruip onder de wol!